Eg har ei populær e-postadresse

Eg har ei e-postadresse som eg nesten ikkje har brukt, men som vart oppretta for nokre år sidan fordi adressa var tilgjengeleg. Eg seier ikkje kva adressa er, det held å seie at folk ofte slurvar med kva dei plasserer til venstre for krullalfaen, og når dei slurvar, er det visst mi adresse dei skriv i staden. Eg har rutine på å varsle dei som sender noko feil.

Feilsendingane har kome frå fleire verdsdelar, og det har vore alt mogeleg rart: takkebrev for gratulasjonar som eg aldri har sendt, pris på muring av grunnmur, ein morovideo, stadfesting av motteken jobbsøknad, flyreservasjon, hotellreservasjon, varsel om mødregruppe-hyggjetreff, møteinnkallingar, faktura for billeige, innkallingar til jobbintervju både her og der, innkalling til Telenor-kampanjemøta til eit marknadsføringsbyrå, gratulasjonar for nykjøpt hund, gratulasjonar for å ha runda ein alder som ikkje stemmer med meg, kvittering for fondsinvesteringar, jobbinstruksar og jobbtilbod på andre sida av eit stort hav, kvittering for oppretting av ein e-postkonto, passordhjelp for ein e-postkonto, forretningsbrevveksling av det uformelle slaget, utkast til obligatorisk oppgåve i ex.fac. (med saftig omtale av «driten», men ta det med ro, det var ikkje min student eller mitt universitet eingong), kontoopplysningar for bombrikkeabonnement og mykje meir.

Frå Danmark har eg fått tilsendt eit opplegg for å gå ned i vekt. Eg melde tilbake at mitt problem alltid har vore å halde vekta oppe. Dermed fekk eg eit anna tilbod:

Jamen du kan da få et par kilo fra mig så 🙂 Og – ja, mailen er vist sendt forkert – undskylder.

Det var jo eit triveleg tilbod. Særleg med tanke på den tvangsslankinga eg dei siste månadene har vorte utsett for frå ei idrottsforeining på Sørlandet. Det byrja så fint med invitasjon til fest, eg gjorde merksam på feilen, og fekk dette trivelege svaret tilbake:

Vel, det er jo langt mellom Trondheim og Arendal, og det står respekt av deg om du hadde vært trener for et av våre håndballag…

Men å rette feilen i adresselista var lettare sagt enn gjort. Vedkomande hadde nemleg ført opp namn (ikkje mitt namn) og adresse i To-feltet (i staden for Bcc-feltet), og hadde dermed publisert adressa mi for over 40 sportsorganiserte sørlendingar. Dermed tok det ikkje lang tid før eg vart invitert med på kurs for handballtrenarar, kampanje for Grasrotandelen, og no sist kom det ein invitasjon til å delta på Vestfossen Cup. Eg kunne ikkje dy meg, men måtte spørje om korleis adressa hadde funne vegen dit. Jau, dette var ei adresse som nemnde sportsforeining i Arendal hadde publisert på nettet. Då eg googla e-postadressa mi, fann eg fort telefonnummeret til ein hyggjeleg sørlending som no fekk ei forklaring på kvifor han i det siste hadde fått litt mindre handballpost enn tidlegare.

Det er klart at denne idrottsforeininga i Arendal etter kvart har fått ein heilt eigen plass i hjartet mitt. Takka vere dei framstår eg som meir sportsleg enn eg nokon gong har vore, om enn under feil namn.

Det er likevel nokre andre feilsendingar som har teke kaka. Den eine var ei melding som eit tryggleiksfirma sende til ein av kundane sine, der firmaet m.a. forklarte kor flinke dei er til å passe på at ingen stel identiteten til kunden. Fleire kommentarar trengst vel ikkje om den saka.

Men på fyrsteplass ligg (ikkje står men ligg) ei av dei fyrste feilsendingane eg fekk, så langt tilbake som i 2004. Dette var frå ei dansk jente som hadde lagt ved både portrettfoto og, ja, eg trudde faktisk fyrst at det var pornospam, så eg svarte ikkje. Men biletet (eh, portrettfotoet) som i dag finst på Facebook, stadfester at det ikkje var spam likevel. Eg fekk både «knus» (dansk for klem) og altså litt til.

Så berre pass på at du bruker rett e-postadresse. Før du veit ordet av det, er det eg som sit på alt som du ikkje vil at eg skal vite noko om.

Read Full Post »

Ei tid var, ei anna vvvvvvart

Orsak den dårlege tittelen, men eg kom ikkje på noko betre. Saka er i alle fall at Dagbladet har meldt spelet VVVVVV, kommenterer det alderdommelege preget, men går glipp av nostalgien, og gjev spelet terningkast 3.

VVVVVV (2010)

For oss gamlingane med Manic Miner og Jet Set Willy i bagasjen er det sjølvsagt berre tull å operere med terningkast. Slikt var ikkje oppfunne på den tida. Men det er to ting som verkeleg er annleis enn gamle dagar: Lyden er eit par hakk betre, og farten er mykje høgre. Skal tru om det finst ein cheat code òg?

Manic Miner (1983)

Hm, nei no må eg fyre opp ZX Spectrum-emulatoren og prøve Manic Miner igjen. Ah, der er også ein annan skilnad: VVVVVV tek 46,3 MB på harddisken, Manic Miner tek 36 kB (altså under ein tusendel av plassen), men det er nesten like morosamt, og som bonus har det ein Monty Python-allusjon akkurat der det trengst.

Over til filmsnuttane: I 1983 laga altså syttenåringen Matthew Smith spelet Manic Miner (i denne filmsnutten misser gruvearbeidaren Willy det siste livet sitt allereie på den fyrste skjermen):

Spelet vart veldig populært. Året etter kom Willy tilbake, no som Jet Set Willy, som ikkje fekk sleppe til sengs før han hadde samla saman massevis av ting frå heile huset:

Terry Cavanagh var ikkje eingong fødd på den tida. I 2010 kjem han med VVVVVV:

Read Full Post »

Sjuk

Eg er sjuk for tida, og har vore det ei stund. Det eg har lært så langt i denne perioden, er at det er viktig å lese seg opp på det medisinske fagfeltet, og dessutan at ein må unngå å berre vere «snill pasient» som blindt godtek alt som helsepersonell seier eller gjer (eit råd eg fekk frå ein sjukepleiar, forresten).

Det finst til dømes situasjonar der ein ikkje berre skal godta rådet frå lækjarvakta om at det er nok å ete ei blanding av ibux og paracet. Og det finst situasjonar der ein ikkje skal godta at resepsjonen på lækjarkontoret på grunnlag av negativ urinprøve sender pasienten heim med smertar og utan lækjarkonsultasjon, for sidan å be pasienten om å vente nokre dagar til for å sjå om plagene som då har vakse i tre–fire veker, kanskje går over før helga. Men eg har også lært at den mest effektive måten å få stilt diagnose på i slike tilfelle, er å bruke Google og deretter føreslå diagnosen for lækjaren.

Kven veit, hadde eg fått rett hjelp i tide, ville eg kanskje ikkje ha vore sjuk i dag. Men det er det ingen som kan vite no, for aktuelle undersøkingar har ikkje vorte gjorde.

Stor takk til fru Judith, som gjer alt for å lette kvardagen for meg. Og til studentane mine, som er fleksible med planlegginga av semesteret.

Read Full Post »

Ukomfortabel

Eg skal vedgå at eg er litt ukomfortabel med at arbeidsgjevaren har ei lenkje til bloggen min. Undertittelen «Offisielle og litt mer uoffisielle blogger fra forskere, studenter og administrasjon ved NTNU» vert lite til trøyst når dei aller, aller fleste bloggane der er nettopp «offisielle» bloggar med tilknytnad til fag eller institusjon. Min blogg er ein privat blogg der eg tek føre meg slikt eg er oppteken av, sjølvsagt med ein god porsjon frå det eg jobbar med, men det er altså ikkje ein fagblogg eller ein «NTNU-blogg».

Men det startar sjølvsagt ikkje der. Eg visste då eg starta bloggen, at her kom det til å verte mykje jobbstoff. Difor har eg også heile tida hatt eit like ukomfortabelt og uavklart forhold til kva denne bloggen eigentleg er for noko, eller kva eg vil at han skal vere. For sjølv om dette er ein privat blogg, så har eg lite lyst til å skrive for mykje om privatlivet.

Samstundes har eg slett ikkje lyst til å vere berre fagmann. «Heilt menneske. Bør ikkje brukast stykkevis.» var ein signatur eg brukte i e-postane mine ein gong i tida. Men her silar eg informasjonen om meg sjølv så kraftig at det vert bortimot umogeleg for dei som berre kjenner meg gjennom bloggen, å ikkje bruke meg stykkevis. Og ikkje vil eg at alle skal bruke meg fullt ut som heilt menneske heller. Dét er noko eg berre gjev mine næraste.

Jobben opptek meg. Når eg sit i sofaen heime, er eg veldig oppteken av studentane mine, eg er veldig oppteken av språk, og eg er veldig oppteken av at eg ergrar meg over påfunn frå meir sentralt hald i jobbsamanheng. Difor har eg skrive litt om dette, jamvel utan å banne høglydt. Men vert det då ein yrkesblogg? Eller vert det ein hobbyblogg fordi eg skriv ein del om språk, som trass alt var hobbyen min før det vart yrket mitt?

Men eg skriv jo også om andre saker. Livet mitt er like variert, trur eg, som livet til kona mi, men på hennar blogg kan ein faktisk sjå at ho har eit variert liv. Og ho skriv ikkje om jobben sin eingong. Og når eg no har skrive dette innlegget (og revidert det eit utal gonger dei siste par månadene før eg endeleg publiserer det), så er kanskje problemet helst at eg ikkje veit kva eg vil med bloggen – og at eg er medviten på det, og ikkje klarer å slå meg til ro med at det er tillateleg å ikkje vite kva ein vil?

Read Full Post »

Tenesteveg

Dersom dei involverte fagmiljøa på instituttnivå tilrår eit feilrettande administrativt grep i samband med det faglege og pedagogiske, må fagfolket sende slik tilråding via eit råd som ligg utanfor instituttnivå, og som inneheld hyggjelege folk som ikkje har direkte kjennskap til kurset, og som ikkje har aktuell fagkompetanse, men som vil vere i stand til å lytte på ein god måte. Dette rådet kan deretter gje si tilråding til instituttnivået som fagfolka sorterer under.

Det er ikkje ved mitt institutt det er slik, men eg har vorte inspirert. I morgon skal eg sende ei grunngjeven tilråding til ein styrerepresentant på arbeidsplassen til kona mi om at han rår kona mi til å fatte eit vedtak om å ete det kakestykket som eg la på fatet hennar etter at kona mi hadde bede meg om å leggje det der.

Eg legg forresten merke til at eg skriv veldig myke jobbrelatert her på bloggen. Det er eigentleg ikkje heilt meininga, trur eg. Skal sjå om eg klarer å skjerpe meg.

Read Full Post »

Skrik også i Aftenposten

To månader etter at dei fyrste oppslaga kom om at tyske og franske spedborn græt i samsvar med melodien i morsmålet, har også Aftenposten ei slik overskrift: «Babyer skriker på morsmålet».

I november-bloggposten min om studien trekte eg fram ein del problematiske moment i metode, analyse og framstellingsform i den no vidgjetne artikkelen som stod på prent i tidsskriftet Current Biology. Men eitt skal forskarane bak artikkelen ha: Dei har ikkje påstått at «babyer skriker på morsmålet», t.d. at tyske nyfødde skrik «das gefääääällt mir gaaaaaaar niiiiiicht!».

Aftenposten har henta saka frå Science News. Det er interessant å sjå på utviklinga i tittelformuleringa, frå fagartikkelen, via pressemeldinga som skulle selje saka til omverda, og over til massemedia:

Current Bilology: Newborns’ Cry Melody Is Shaped by Their Native Language
Pressemeldinga: Language begins with the very first cry
Science News: Newborn babies may cry in their mother tongues
Aftenposten: Babyer skriker på morsmålet

Alle forstår jo at «Babyer skriker på morsmålet» er ei betre overskrift enn «Dokumentasjonsfri studie i biologitidsskrift hevder at gjennomsnittet av noen håndplukkede babyskrik på sett og vis er statistisk i samsvar med postulerte strukturer i foreldrenes morsmål hvis man kategoriserer både skrikene og foreldrespråkene på bestemte måter, men språkforskere stiller spørsmål ved hva som egentlig ble forsket på».

Read Full Post »

Etter ein exfac-eksamen

I førre bloggpost tok eg føre meg nokre råd for eksamenar generelt, i praksis med utgangspunkt i slikt eg fann i eksamensbunkane denne gongen. Her kjem nokre faglege kommentarar spesifikt om eksamenen i EXFAC0003 5. desember 2009 (tok du den eksamenen, bør du lese også førre bloggpost), men nokre av kommentarane kan kanskje vere nyttige elles òg. Eg avgrensar meg sjølvsagt til lingvistikkdelen av oppgåvesettet.

I morfologioppgåvene den dagen var det fleire som på eige initiativ drøfta om samansetjingsformativen (fugeformativen) var bøyingsformativ eller ikkje. Resonnementa viste gjerne til at «hunde» i «hundebjeffinga» ikkje er noka bøyingsform i seg sjølv, og at det difor er aktuelt å analysere e-en som noko anna enn bøyingsformativ, nemleg samansetjingsformativ. Dette er godt forklart.

Litt meir risikabelt er det når resonnementet tek utgangspunkt i ein spesifikk dialekt som ikkje er identisk med den målforma (bokmål, nynorsk) som ligg til grunn for det som skulle analyserast, t.d. «i min dialekt er ikkje hunde noka bøyingsform, difor er e-en i hundebjeffinga ein samansetjingsformativ». Hugs her at alle språk, dialektar og språknormer må analyserast i lys av seg sjølve. At noko er på ein bestemt måte i éi norm (bokmål, nynorsk, ein dialekt, eit språk), tyder sjølvsagt ikkje at det er på den same måten i ei anna norm, så løyser me ei oppgåve som baserer seg på bokmål, er det systemet i bokmål som skal analyserast.

Berre ein handfull studentar fekk til oppgåve 2. Der stod det opplyst at det var to (to, ikkje tre) morfar i kvart av dei oppramsa orda frå akan. Denne gratisopplysninga var det mange som ikkje såg i stresset, og dei identifiserte dermed ein tredje morf (ei presensending) som det ikkje var grunnlag i materialet for å identifisere. Nokre av studentane kommenterte kvifor dei meinte å sjå ein slik tredje morf (grunngjevinga er eit formildande omstende: begge verba hadde tilfeldigvis i som siste skriftteikn), men mange slo berre fast utan grunngjeving at ein slik morf var til stades, eventuelt med ein (eksplisitt eller implisitt) referanse til at fordi norsk har presensending, må også akan ha det (eit resonnement som gløymer at språk er ulike).

Verba i oppgåva vart bøygde i person, og dei aktuelle bøyingsformativane vert ikkje rekna som pronomen, sjølv om norsk bruker pronomen. Jamfør at verbet «vil» ikkje vert rekna som formativ i norsk, sjølv om japansk bruker formativ i verba for å uttrykkje vilje.

Fleire skreiv at ein i Noreg ikkje gjer skilnad på 1., 2. og 3. person i verbbøyinga, til skilnad frå akan. Dette er truleg rett tenkt men feil formulert. Det finst jo mange språk i Noreg som har personbøying, t.d. samiske språk, og det finst også akan- og engelskspråklege her. Derimot finst det ikkje personbøying av verb i norsk. Ethnologue har ei oversikt over ein del språk med tradisjonar i Noreg.

Syntaksoppgåvene testa mangt og mykje, og i den eine oppgåva var ordstillinga noko omsnudd som ei lita felle for dei som stappar inn subjektet før verbalet på autopilot. I den andre oppgåva fanst det ei relativsetning som er del av den NP-en (substantivfrasen) som utgjorde subjektet. Og nei, ikkje noko av dette er i strid med norsk grammatikk, nei. 🙂

Og til slutt: Dersom du noko overraskande har fått «greidd» (bestått) i staden for ein bokstavkarakter som fortel deg korleis du ligg an, så er ikkje studentane dei einaste som vart overraska denne gongen. Eg tek ikkje offentleg korleis dette kunne gå til. Men om du vil vite kvifor du stod (eventuelt ikkje stod), så hugs at det er lov å be om grunngjeving for karakteren innan visse fristar.

OK, heilt til slutt: Dersom gjennomgangen over såg nedslåande ut, så kjem det berre av at eg har fokusert på vanlege problem. Dersom det hadde vore bokstavkarakterar på denne eksamenen, med eigne karakterar for dei ulike delane, ville gjennomsnittet for lingvistikkoppgåvene åleine (ikkje medrekna fonologi, som av tidsmessige grunnar er feilplassert som fonetikk) ha vore ein litt betre enn middels C (strykkandidatane ikkje medrekna), med B som den hyppigaste karakteren. Så alt i alt var det slett ikkje så verst.

Read Full Post »

Nokre eksamenstips

Det er januar 2010, sensurperioden for hausten 2009 nærmar seg slutten, og her kjem nokre råd og tips på grunnlag av det eg har sett i bunkane denne gongen.

Det fyrste rådet er å ikkje bruke fargekoding i formalismen. Det er fint å vere kreativ og gå utanom pensum, men akkurat dette med fargar er litt vanskeleg, ettersom sensor gjerne sit med ein kopi i svart-kvitt. (Dette fekk ikkje karaktermessige konsekvensar for nokon av mine studentar denne gongen.)

Eit anna tips er å ikkje skrive viktige ting med veldig lita skrift heilt ute ved kanten på arket. Dette vert nemleg ikkje med på kopien.

Når oppgåveteksten seier «forklar med nokre få ord» kva noko «handlar om», er ein ute etter å teste om studenten har forstått kva noko handlar om. Om så sensor ser fargekodinga og instruksen om at slik og slik farge indikerer eit bestemt fenomen, eller om dette fenomenet er markert med store bokstavar eller understreking, så er det lite hjelp i. Det som trengst i ein slik situasjon, er nemleg nokre ord som forklarer kva det aktuelle fenomenet handlar om

Dette sorterer gjerne under det å lese oppgåveteksten nøye, noko som ikkje alltid er like lett i ein stressa eksamenssituasjon. Men også om du les oppgåveteksten nøye, kan du kome i tvil om kva som er meint, særleg dersom du har veldig god oversikt. Dersom du har så god oversikt at dette er grunnen til at du er i tvil, er det er OK å skrive i klartekst i svaret ditt korleis du forstod oppgåva, og kvifor. Du kan sjølvsagt også alltid spørje når faglærar kjem på trøysterunde under eksamenen.

Og av og til når eg les eksamenssvar, tenkjer eg nettopp som så: «Nei og nei, her har du bomma på noko som du faktisk kunne ha spurt om på eksamenen, og så får det konsekvensar for korleis du svarer på det som oppgåva handlar om.» Hugs at når faglærar (i dette tilfellet eg) kjem på trøysterunde, er det lov å spørje om alt. Det er faglærars ansvar å ikkje svare for mykje.

Til slutt: Når ein eksamen skal prøve studentane i fagkompetanse, er det ikkje puggesvar som demonstrerer fagkompetansen best, men refleksjonen rundt svaret, i den grad oppgåva innbyd til det, sjølvsagt (og med ein heil haug med småoppgåver innbyd det ikkje alltid til dei store drøftingane). Så skriv gjerne utførleg dersom du føler behov for det, i staden for å avgrense deg til eit minimumssvar med to strek under. Det er klart, dersom du verkeleg ikkje har peiling (slikt kan jo skje av og til), bør du kanskje vere varsam med å skrive utførleg. Men har du peiling, kan det gå som med den studenten som såg ut til å ha misforstått grunnleggjande saker. Men forklaringa viste at dette var eit medvite val, og eg konkluderte: «Alt i alt tykkjer eg at dette var så reflektert at sjølv om det bryt med pensum, bør studenten få full utteljing.»

Og i halen på dette: Dersom du har brukt støttelitteratur som dekkjer fleire slags pensum/tilnærmingsmåtar (t.d. Starthjelp-boka), så kan det løne seg å sjekke kva som er pensum, slik at du kan kommentere det dersom du vel å gjere ting på din eigen måte.

No må eg vel vere ferdig. Ja, det er eg. Trur eg. Ja.

Read Full Post »