Eg skal vedgå at eg er litt ukomfortabel med at arbeidsgjevaren har ei lenkje til bloggen min. Undertittelen «Offisielle og litt mer uoffisielle blogger fra forskere, studenter og administrasjon ved NTNU» vert lite til trøyst når dei aller, aller fleste bloggane der er nettopp «offisielle» bloggar med tilknytnad til fag eller institusjon. Min blogg er ein privat blogg der eg tek føre meg slikt eg er oppteken av, sjølvsagt med ein god porsjon frå det eg jobbar med, men det er altså ikkje ein fagblogg eller ein «NTNU-blogg».
Men det startar sjølvsagt ikkje der. Eg visste då eg starta bloggen, at her kom det til å verte mykje jobbstoff. Difor har eg også heile tida hatt eit like ukomfortabelt og uavklart forhold til kva denne bloggen eigentleg er for noko, eller kva eg vil at han skal vere. For sjølv om dette er ein privat blogg, så har eg lite lyst til å skrive for mykje om privatlivet.
Samstundes har eg slett ikkje lyst til å vere berre fagmann. «Heilt menneske. Bør ikkje brukast stykkevis.» var ein signatur eg brukte i e-postane mine ein gong i tida. Men her silar eg informasjonen om meg sjølv så kraftig at det vert bortimot umogeleg for dei som berre kjenner meg gjennom bloggen, å ikkje bruke meg stykkevis. Og ikkje vil eg at alle skal bruke meg fullt ut som heilt menneske heller. Dét er noko eg berre gjev mine næraste.
Jobben opptek meg. Når eg sit i sofaen heime, er eg veldig oppteken av studentane mine, eg er veldig oppteken av språk, og eg er veldig oppteken av at eg ergrar meg over påfunn frå meir sentralt hald i jobbsamanheng. Difor har eg skrive litt om dette, jamvel utan å banne høglydt. Men vert det då ein yrkesblogg? Eller vert det ein hobbyblogg fordi eg skriv ein del om språk, som trass alt var hobbyen min før det vart yrket mitt?
Men eg skriv jo også om andre saker. Livet mitt er like variert, trur eg, som livet til kona mi, men på hennar blogg kan ein faktisk sjå at ho har eit variert liv. Og ho skriv ikkje om jobben sin eingong. Og når eg no har skrive dette innlegget (og revidert det eit utal gonger dei siste par månadene før eg endeleg publiserer det), så er kanskje problemet helst at eg ikkje veit kva eg vil med bloggen – og at eg er medviten på det, og ikkje klarer å slå meg til ro med at det er tillateleg å ikkje vite kva ein vil?
Mellom turrfisken og veden 