Busskinoreklame

Kino. Kinoreklame. Kinoreklame for buss i Trondheim. Reklamen fortel oss at atten millionar menneske tek buss i Trondheim kvart år. Tenk om alle desse skulle køyre bil.

Hm, fram med kalkulatoren. Overgangstida til ein bussbillett varer i ein time. Dersom dette dreier seg om atten millionar bussbillettar, og så er det 365 dagar i året, og bussane køyrer i 18 timar pr. døger, medan ein bil kanskje har 1,3 menneske ombord, hm, det vert jo likevel 2107 bilar i timen, ja.

– Ja, seier Judith, men desse 2107 bilane skal ikkje innom sentrum, slik som bussane skal. – Nei, det er rett, seier eg. Skal vi føreslå ein annan bussreklame?

«Tenk om alle bilane i Trondheim måtte innom Midtbyen, same kvar dei skulle køyre.»

For 2107 biltimar pr. klokketime ville det ha vorte berre dersom kvar passasjer er i bussen i ein heil time, og dersom bilane attpå skal bruke like lang tid frå A til B som bussane gjer, men det gjer dei jo ikkje. Så talet er nok mykje lågare.

Men greitt nok, det er lurt å fylle opp bussane, og det er ofte nok fullt nok på vegane som det er.

Ein av dei siste gongene eg tok buss i Trondheim før eg fekk meg bil, heldt eg forresten på å spy pga. den utrøykte skinnjakka som sette seg attmed meg. Dei uoverlagde ruglevegane og dei overlagde fartshumpane gjorde ikkje saka betre, og eg måtte berre gå av og krøkje meg litt bak eit busskur. Då var det lite hjelp i å vere ein røynd busspassasjer.

Ferdig med mimringa. Her kjem det nemleg ein annan reklame på lerretet, det er ein reklame for ein pornofilm og… nei, det er ein reklame for klokker, er det. Armbandsur. Reklamane no til dags, altså. Eit par andre reklamar òg, mellom anna ein reklame for NetCom. «Typisk, alltid et stort hode foran deg på kino» eller noko sånt seier det eine hovudet i NetCom-logoen om det andre.

– Glimrande, kommenterer eg: Eit glimrande døme på at reklame ikkje alltid handlar om å formidle rasjonell kunnskap, men synleggjeringa fungerer likevel.

Og så kjem det plutseleg ein reklame for buss i Trondheim igjen.

Buss utan meg om bord.

Reklamen lærer oss at det å ta buss i staden for bil til jobben vil spare oss for ti tusen kroner i året. – Ja, kviskrar eg, og så tek det ein halvtime lenger å kome på jobb. – Ein time kvar dag, fram og tilbake, seier Judith, og legg til: Tid er pengar.

Og fram med kalkulatoren igjen: Kor langt er eit arbeidsår igjen? Omtrent 46 veker à fem dagar, sånn rundt rekna? Altså rundt 230 timar på bussen? Timeløn på, tja, skal vi seie 180 kroner, avgifter og sånt ikkje medrekna? Berre i tidsbruk kostar det altså ein gjennomsnittleg arbeidstakar 41400 kroner i året å busse til jobben?

– Dette tenkte eg å blogge om, seier Judith. – Eg òg tenkte på dét, seier eg. – Men eg tenkte på det fyrst, seier Judith, og fortel at ho tenkte på det sist vi var på kino òg.

Skal tru kor lang tid det ville ha teke å kome seg på jobb dersom alle i heile Trondheim skulle bruke buss, slik at ørten bussar kontinuerleg stod i kø i køyrefeltet i påvente av at busslomma vert ledig (i den grad bussane altså stoppar dersom den aktuelle busslomma er oppteken).

Men no startar filmen.

Les bloggposten til Judith, ho har finrekna på sakene, og har elles teke bussen no i det siste. Heh.

Read Full Post »

Fleire slags tavler

Tavle, min venn og allierte i kvardagen, og litt ekling. Men mest venn.

Jau, tavla er nyttig. Det finst fleire slags tavler, til dømes den typen som bruker krit. Tavle og krit har både fordelar og ulemper. Ei openberr ulempe er at krit kan støve, kan leggje seg under neglene, og kan gjere hendene turre i lang tid etterpå. Tavla kan verte grå og uleseleg dersom ho ikkje har vorte vaska skikkeleg, og sanneleg finst det også kvalitetsforskjellar på kritstykka. For nokre veker sidan kom det krit som føltest så lette og bortimot elastiske at då dei kladda seg på tavla og nesten gav gangsperre pga. friksjonen, forstod eg godt kvifor produsenten hadde valt å fokusere på at dei var støvfrie. Litt meir støv og litt mindre friksjon skulle eg gjerne ha tolt, ja, og så kom det ny ladning med betre krit igjen.

PowerPoint (eller i mitt tilfelle: Keynote) har visse fordelar i alt dette, og også med den bonusen at ein kan gjere ferdig mykje på førehand, og førelesaren slepp å skrive så mykje undervegs i førelesinga (medan det kan gå litt for fort for studentane).

Likevel, tavle gjer det lettare å improvisere når det trengst, og vere mindre manuskriptbunden. Kvar førelesar har jo sin stil, nokre bruker PowerPoint med stor suksess, men i mine hender vil dette fort få ein tendens til å verte føredragsaktig og monologisk. Ei anna sak er at videokanonen bråkar, så når eg av og til bruker videokanon til noko, er det gjerne eit ynske frå studentane å slå av denne så snart som råd.

Lesaren Marta nemner i ein kommentar til ein tidlegare bloggpost:

Men det eg kanskje synest er aller best med vanleg tavleundervisning, er at førelesaren kan styre når fokuset skal vere på han/ho og når fokuset skal vere på tavleteksten, sånn at studentane slipp å lese éin ting og høyre på noko anna – på same tid. I tillegg er tavla og førelesaren lokalisert på omtrent same stad, og da er det enklare å flytte blikket mellom teksten og personen som snakkar.

Eg kjenner folk som klarer å kombinere førelesing, PowerPoint og støtteark på ein fortreffeleg måte, men eg har òg opplevt dei som kombinerer slikt til eit fyrverkeri av gjensidig utkonkurrerande informasjon som ingen får med seg. Folk har forskjellige stilar, vi er forskjellige menneske, og må bruke verktya litt forskjellig òg.

Eg veit med meg sjølv at eg bereknar farten betre, og gjev studentane litt betre tid til å tenkje undervegs, dersom også eg må skrive, og ikkje berre studentane. Då får det ikkje hjelpe at eg skriv stygt. Hittil har det gått relativt bra, studentane har fått greie karakterar, så eg kan ikkje vere så håplaus.

Ja, det var dette med å skrive, då. Keynote/PowerPoint har jo den fordelen at det kan delast ut på papir eller elektronisk, så ein slepp å skrive så mykje sjølv. Fordelen med å skrive mykje sjølv er at då lærer ein betre. Då må ein bearbeide stoffet undervegs på ein annan måte, og får brukt både auge, øyre og hender. Men dette er også meir slitsamt. (I parentes skal eg nemne dei holete støttearka som ein kollega av meg har utvikla. Denne støttearksjangeren er meir krevjande å lage, men fungerer godt til å aktivisere studentane.)

* * *

Smarttavle.
Foto: Nightscream

Av tavler finst det mange slag, og whiteboard er jo ei historie for seg, med turre tusjar og med permanente tusjar som har funne vegen til auditoriet ved ein feil. Har observert nokre slike uhell, ja. Ei tid hadde eg eit whiteboard på kontoret, og det var nyttig, men så fekk eg ei stor bokhylle i staden som trong veggplassen. Det viste seg forresten at sjølv slik tusj som er berekna på whiteboard, fort kan setje seg fast om han ikkje vert turka bort fort nok.

Men det siste i tavlemoten er elektroniske tavler (smartboard, smarttavle). Desse har dei fordelane at dei ikkje støvar og ikkje gjev gangsperre. Det som vert skrive der, kan også enkelt redigerast, lagrast, ein kan bla fram og tilbake, osb.

Eg har høyrt eit rykte om uhell med permanent tusj på slike òg (det vert i overkant dyrt), men dei meir vanlege ulempene er at smarttavler gjerne bråkar (ettersom dei har videokanon), dei må kalibrerast, og dei kan krasje. («Førelesinga er avlyst, tavla har krasja.»)

Oppløysninga er avhengig av videokanonen, og flatemålet er ikkje all verda. Den største krittavla eg bruker, er, ja, eg har ikkje skritta opp, men eg tippar ho er rundt 8 meter lang, pluss-minus. Den minste er på oppunder 3 meter eller deromkring (sjå biletet under). Skulle eg bruke ei smarttavle, ville det ofte ikkje ha vore plass til å la ein figur stå som modell medan vi arbeidde med ein liknande konstruksjon. Og særleg ikkje i eit stort auditorium der eg må skrive stort fordi mange av studentane sit 20–30 meter unna.

Sjå forresten her om korleis det gjekk då ein delegasjon frå insituttet vårt var på tavleekskursjon. Med i den historia er at ekskursjonsstaden hadde bytta til seg ei smarttavle mot eit whiteboard (førre eigar ville heller ha whiteboard), og etter det hadde smarttavla nesten ikkje vorte brukt.

Dette resonnementet er det ikkje utan vidare plass til på ei smarttavle.
(Analyse jf. Russell i Archangeli & Langendoen. Foto © Jardar Eggesbø Abrahamsen.)

Ein student minte meg på at dersom eg har laga ein stor og fin figur som eg berre skal justere litt i sin andre versjon, så kan eg kopiere tavlebiletet, flytte på det aktuelle elementet og på den måten lage ein heilt ny figur. I staden for å teikne opp to figurar attmed kvarandre (som det uansett ikkje vert plass til på smarttavla). Eg går med på at dette ville vere ein fordel for meg (men ikkje naudsynleg for studentane).

Slike modifikasjonar i ein figur kan eg sjølvsagt gjere på krittavle òg, berre at då går det litt saktare. Og på krittavle kan eg ikkje kopiere ein figur og så modifisere kopien. Og om det går for fort på ei smarttavle, så er det jo berre å lagre det og dele det ut etterpå (i den grad eg har lyst til å dele ut arbeidet mitt digitalt). Hm ja, men så var det dette forholdet, då, mellom konsumering, grad av eigenaktivitet og læringsprosessen, her er det greitt å kunne variere litt.

Og igjen, det er lite hjelp i å kunne bla fram og tilbake, dersom det ein treng, er å la fleire figurar stå attmed kvarandre samstundes. Kvar veke bruker eg krit til å skrive eller teikne ting på tavla som bør få lov til å stå ei stund, men som det ikkje ville ha vore plass til å la stå ei stund på ei smarttavle. Andre tider skulle det derimot ha vore veldig kjekt å kunne bla tilbake til førre tavlebilete, det finst det ikkje tvil om. Og dersom PowerPoint er normaltilstanden (og for meg ville dette altså verte for programmatisk og hastig), kan sjølvsagt ei smarttavle vere nyttig for å skrible litt ekstra undervegs.

Nei, eg synest det er fint at det finst mange ulike slags verkty, alle med sine styrkar og sine veikskapar. Men for meg, i min konkrete situasjon, med mine personlege eigenskapar som menneske og med mine konkrete utfordringar i auditoriet, så er det – om eg må velje – den analoge krittavla som siglar opp som favoritten alt i alt. Oppfinninga har overlevt lenge, slik det ofte er med gode oppfinningar.

Det hindrar meg sjølvsagt ikkje i å bruke digitale verkty òg, for det gjer eg. Men eg håper verkeleg at eg aldri av politiske grunnar vert tvinga til å bruke eitt bestemt verkty. Kva verkty som vert brukte i undervisninga, bør overlatast til det pedagogiske skjønet til den som står i den konkrete situasjonen.

Read Full Post »

Lydskrift på Mac

Å skrive lydskrift er ikkje nokon stor kunst. Denne bloggposten handlar primært om lydskrift på Mac, men noko av det (den andre måten under) kan også vere aktuelt for andre operativsystem. Har du Windows, så sjå i tillegg gjerne IPA-Unicode-sida til John Wells.

Fyrst av alt: Ein skriv ikkje lydskrift ved berre å endre font og taste i veg. Slik tilnærming er steinalderteknologi, og vil garantert føre til problem. Men ein treng jo likevel ein font som inneheld lydskriftteikna. Bruk Unicode-fontar, til dømes Doulos SIL eller Charis SIL, som kan lastast ned gratis frå SIL. (Merk: Den nettsida har også ein del andre fontar, og nokre av dei er frå steinalderen. Sjå opp for ord som «symbol-encoded», «obsolete» og «discouraged». Hald deg til Unicode-fontar!)

Som regel må ein endre font, same kva slags metode ein bruker for å stappe inn lydskriftteikn. Unntaket er dersom ein allereie skriv med ein font som inneheld alle dei IPA-teikna ein er interessert i. Til dømes er det mange fontar som inneheld ə og ŋ, m.a. Times, Times New Roman og Monaco (i alle fall dei relativt nye versjonane).

I alle fall, dersom ein har fontar med dei aktuelle IPA-teikna i, så kan ein skrive inn desse teikna på tre måtar.

Den eine måten er å navigere i tabellane i «Tegnvisning» [oppdatering 23.8.2015: frå OS X 10.10.3 heiter det visst «Emoji og symboler»]. Dette er tilgjengeleg i tastaturmenyen i menylina. Gå til Systemvalg > Språk og tekst > Inndatakilder (Mac OS X 10.5 og eldre er det Systevalg > Internasjonalt). Men dette er tungvint ettersom lydskriftteikna er spreidde omkring både her og der, ikkje berre i IPA-blokka. Den nemnde ŋ ligg t.d. i blokka «Latinsk, utvida A». Dersom ein ikkje er heilt stø i sin IPA, risikerer ein også å stappe inn feil teikn, fordi ein finn eit teikn som liknar på det ein ser etter, men som ikkje er det ein eigentleg vil ha.

I Word skal det visst også gå an å setje inn teikn frå ein meny der, men dette har eg aldri fått til, og eg har ikkje prøvt å finne ut av det heller, sidan eg til vanleg bruker Pages. [Oppdatering 23.8.2015: Etter at Apple øydela Pages, har eg gått over til Nisus Writer Pro.]

Ein annan måte å stappe inn lydskriftteikn på er å gå til IPA-tabellane til Weston Ruter, klikke, kopiere og lime inn. Dette er meir brukarvenleg, ettersom ein slepp å navigere så mykje. Dette fungerer på tvers av operativsystem, ein treng berre ein nettlesar. Klikk på det symbolet du treng, så dukkar det opp i eit felt nedst på sida som det er lett å kopiere frå.

Oppdatering 23.8.2015, metode 2b: Som ei blanding av den fyrste og den andre måten (ein treng ikkje å vere på nett), så finst det også ein teiknpalett som heiter IPA Palette, og som har IPA-teikna i det same oppsettet som vi er vane med på IPA-tabellane. Dette er ein reindyrka IPA-slektning av det som i dag heiter «Emoji og symboler». IPA Palette må ein sjølv installere etter nedlasting, paletten vert tilgjengeleg i tastaturmenyen saman med teiknvisinga og tastaturoversikta (han ville altså ha dukka opp som «Vis IPA Palette» i biletet over dersom han hadde vore installert på det tidspunktet), men er mykje lettare å finne fram i til vårt føremål enn metode 1 over. Dei siste åra har eg ofte tilrådd metoden for andre Mac-brukarar, og bruker av og til metoden sjølv òg, men sidan eg skriv lydskrift så mykje som eg gjer, held eg meg stort sett til den neste metoden. (Slutt på oppdatering.)

Den tredje måten (for oss som skriv IPA heile tida) er å omdefinere tastaturet sitt til å plukke fram teikn frå andre kodepunkt i Unicode enn tastaturet til vanleg opererer med. Altså endre tastaturoppsett. Det finst fleire tastaturoppsett for IPA, og eg har òg laga eit. Det som kjem frå mi hand, er omsider ferdig i versjon 2.0. Last det ned, installer (instruksar står i «read me»-fila), logg ut og inn, aktiver det slik at det dukkar opp i tastaturmenyen, og vel det når det trengst.

[Oppdatering 4.7.2011: Dersom du ikkje får kontakt med tenaren, så prøv alternativ lenkje her. Eller ta direkte kontakt.]

IPA-tastaturoppsett. Tastane som er markerte med raudt, er daudtastar.¹

Tastaturoppsettet når ⇧-tasten er trykt ned.
Ein kan også trykkje ned ⌥ og ⌥⇧ for å få endå fleire teikn.

Dette tyder at for å skrive teiknet ŋ (velar nasal) trykkjer ein ⇧N, og ein slepp å leite i teikntabellane og kanskje blande saman med ƞ, som ikkje finst i IPA. I dette tastaturoppsettet trykkjer ein elles ⌥N for å få ɳ (retrofleks nasal) og ⌥⇧N for å få ɲ (palatal nasal).

Og så ei lita åtvaring til slutt: Over nemnde eg dette med å vere stø i sin IPA, og den åtvaringa gjeld både for innsetjingsmenyar i Word og for tastaturoppsett, men sjølvsagt mest for innsetjingsmenyar der ein må navigere for å finne noko som ein håper er rett teikn (ŋ og ƞ er nemnde, eg kunne også nemnt IPA-vokalar som ɵ og ɤ og IPA-konsonantar som θ og ɣ). Min kollega Aleksander plar rå exfac-studentane til å skrive lydskrift for hand i obligatoriske oppgåver. Dette rådet byggjer både på den nemnde faren for feil og på den tida slik navigering kan ta. Det kan dessutan verte kluss med utskrifta dersom den maskina som ein skriv ut med, ikkje har dei fontane som ein har brukt i dokumentet (men om ein lagrar som pdf, går det likevel bra, altså).

_____
¹ Daudtast: tast som ikkje gjev eit ferdig skriftteikn, men som typisk gjev ein del av skriftteiknet, som ein så fullfører med neste tastetrykk. Til dømes tøddel ¨, som etterfylgd av o gjev det ferdige skriftteiknet ö.

Read Full Post »

Kalender i kvardagen

No har eg brukt iCal ei stund, og eg synkroniserer mellom heimemaskin og kontormaskin via MobileMe. Og for dei som ikkje forstår kva eg snakkar om: I staden for avtalebok av papir bruker eg altså avtalebok på datamaskina, og så syter eg for at begge datamaskinene viser det same. Mobiltelefonen min er òg med på leiken.

Med tillegg av MenuCalendarClock får eg også ein minikalender i menylina øvst på skjermen, der eg også kan sjå iCal-hendingane mine utan å starte iCal.

Ein betre måte å lage fødselsdagskalender på enn den innebygde i iCal fann eg i Dates to iCal. Det programmet kan leggje til alarmar, og tek seg også av andre datoar i Adressebok enn berre fødselsdagar, og oppdaterer iCal-kalenderen kontinuerleg, som ei erstatning for den innebygde koplinga mellom dei to Apple-programma. (Men alle hendingane markerer meg som «oppteken» fordi Apple har gjort det sånn. Nokon som veit ein kjapp måte å redigere dette på?)

Men så var det sjølve iCal, då. Somme ting med iCal irriterte meg. Til dømes at iCal ikkje har vekenummer. Løysinga har vore å abonnere på den velsigna vekenummerkalenderen til Morten Dreier, men det tek plass i kalenderen som elles kunne ha vorte brukt til avtalar og andre hendingar. Og plassen i iCal er verdfull, for har eg så mange heildagshendingar at dei fyller opp halve datoen i månadsvising, så får eg ikkje plass til fleire, men får berre «…» i staden. Og no når MobileMe går over til CalDAV-kalender, er det meir omstendeleg å ta tryggingskopi. Google-kalenderen ser dessutan ikkje ut i noverande iCal-versjon (4.0.3).

BusyCal var svaret.

Utprøvingstida på ein månad hadde ikkje kome seg lenger enn eit par timar før eg hadde bestemt meg: BusyCal er kalenderprogrammet for meg.

BusyCal ser ut som iCal, så overgangen var nesten ikkje til å merke. BusyCal bruker også bruker dei same kalenderdataa som iCal, så alt låg på plass då eg starta programmet, eg kan ha begge kalenderprogramma oppe samstundes, og det eg gjer i det eine, dukkar momentant opp på det andre (denne koplinga via Sync Services kan slåast av). Men visse skilnader er der:

BusyCal har vekenummer som kan slåast på og av. Eg kan ta tryggingskopiar og gjenopprette frå desse. Kalenderen tek også tryggingskopiar på eiga hand, og eg har no stilt han inn til å ta kopi éin gong pr. dag, og lagre dei femti siste tryggingskopiane. Desse inneheld også eksterne kalendrar, både CalDAV og WebDAV. Og Google-kalendrane er heilt fine og greie å administrere, og dukkar ikkje opp som «delegatar» som i iCal.

BusyCal har plass til fleire heildagshendingar, og skulle dei ordinære hendingane gjere dagen full i månadsvising, kan eg rulle opp og ned akkurat der, og sjå kva som skjuler seg – det kjem eit rullefelt når ein held musmarkøren over slike datoar.

Mange av godbitane ligg altså i detaljane. Ein kan t.d. slå på og av linebryting i hendingsnamna, og ein kan velje standardfont for heile kalenderen. Generelt er det mykje som kan konfigurerast.

I tillegg til månadsvising finst det dagsvising, vekevising og listevising. I dagsvising er det markert med skugge kva tid sola er under horisonten, i mitt tilfelle her i Trondheim. Det same gjeld vel i prinsippet i vekevising, men der er det i realiteten soloppgang og solnedgang for den fyrste dagen i veka som vert brukt for heile veka.

Når ein skal bla seg framover og bakover i tid i vekevising, kan ein som i iCal velje å bla veke for veke eller dag for dag. I månadsvisinga til BusyCal kan ein også bla månad for månad eller veke for veke.

Oppgåver med forfallsfrist kan integrerast i sjølve kalenderen, og forfalne oppgåver som ikkje er utførte, kan flyttast automatisk vidare inn i framtida.

For oss som er opptekne av vêret, er det triveleg at ein kan integrere fem dagars vêrmelding i kalenderen (levert av AccuWeather.com). Ein kan også slå på månefasar.

Ein kalender med merkedagar kan markerast nettopp som ein merkedag-kalender, slik at heildagshendingar som «Allehelgensdag» eller «Grunnlovsdag» dukkar opp som grå skrift som på ein vanleg kalender. Er det rauddag, kan ei slik merkedagshending også markerast nettopp som rauddag, og då vert datoen raud.

Alt er likevel ikkje roseraudt. Nærare sagt er det litt før mykje raudt: Laurdagane er rauddagar anten ein vil eller ikkje. Men dette har vorte sagt frå om til utviklarane, og det er håp om at det kjem seg med tida. Det vert same kva berre ein bagatell mot alt det andre.

[Denne bloggposten vart skriven i november 2010. Det fylgjande avsnittet er irrelevant frå mai 2011 pga. endringar i MobileMe og seinare iCloud.] Eksterne kalendrar (som Google-kalenderen min) vert dessutan synkroniserte med resten av systemet via Sync Services, slik at han også dukkar opp på MobileMe (og i iCal som kalender «på maskina»), og dermed vert han også synkronisert mellom heime og jobb som kalender «på maskina». Dette fordi BusySync-funksjonalitet er integrert i BusyCal. Men i den grad dette er eit problem, er det eit forbigåande problem: Når eg torer å oppgradere til den nye MobileMe-kalenderen, skal synkronisering av kalendrar «på maskina» til MobileMe same kva slåast av. Eg kan i og for seg slå av synkronisering med Sync Services her og no i BusyCal-vala, men det gidd eg ikkje.

Viktigast av alt er likevel kor brukarvenleg BusyCal er. Det går kjapt å setje opp hendingar, det går kjapt å redigere dei, eg treng ikkje klikke meg hit og dit, osb. Infopanelet gjer dette mykje enklare enn i iCal (og kva felt som skal visast i infopanelet, kan også konfigurerast). Og som dei fleste Mac-program er det sjølvsagt godt integrert med tenester, stavekontroll, ordbok osb. Hendingsnotat kan formaterast, det kan lagast hugselappar og dagboknotat, ei hending kan vere eit bilete som ein legg inn på ein gjeven dato (med gjentaking), eller det kan leggjast inn som grafikk i ei vanleg hending, osb.

Val: frå det nynorske grensesnittet.
Programmet er òg omsett til bokmål.

Men så var det dette med språk, då. Ein kalender på engelsk taklar eg, men du verda kor mykje meir avslappa heile kroppen føler seg når eg har iCal på norsk. Det ser jo også unekteleg litt rart ut å ha dagsnamna på nynorsk (henta frå systeminnstillingane) medan resten av kalenderen er på engelsk (BusyCal) eller bokmål (iCal). Men det fanst visst ei løysing på dette òg… Eg vart tilboden å omsetje kalenderen til norsk, og det har eg gjort, begge målformene. Det finst sikkert eitt og anna å setje fingeren på, men det er vel lov. Norsk grensesnitt er inkludert frå og med versjon 1.5b7 som kom i dag, og den ferdige 1.5 er visst like rundt hjørnet. (Støtte for den nye MobileMe-kalenderen finst frå 1.5 av, medrekna betaene.)

Eg skriv altså ikkje denne bloggposten for å drive reklame for noko som eg er involvert i (å omsetje noko er neppe å vere særleg involvert), men fordi eg allereie var frelst og ville skrive bloggpost og greier, og på grunnlag av denne frelsa vart også dei norske omsetjingane til.

Berre så det er sagt.

Også andre har uttalt seg om BusyCal i sine ymse versjonar, men meir systematisk enn eg: her, her, her, her, her og mange andre stader.

Read Full Post »