Det vart altså likevel til at vi tok oss ein tur til København i slutten av juli, og fekk med oss slutten på den vekelange esperantokongressen (Wikipedia). Det eine hovudføremålet var å møte kjentfolk, om vi klarte å finne dei mellom dei 1458 påmelde. Det andre hovudføremålet var å få med oss den internasjonale kulturkvelden på fredag, som plar vere høgdepunktet på desse kongressane.
Det fanst grunnar til at vi ikkje hadde planlagt nokon slik tur i år, men å ikkje reise når det skulle vere så nær, vart til slutt for vemodig. Dermed sette vi oss på flyet, skaffa oss dagspass til fredagen (siste ordinære kongressdag), og troppa opp allereie ettermiddagen i førevegen.
Frå kongressbokhandelen
Kjentfolk fann vi, om enn med litt teksting og tvitring fram og tilbake for å få det til, bortsett frå dei som vi møtte tilfeldig, då. Sånn som den polske kjenningen som gav meg ein stor klem og påstod at eg ikkje var til å kjenne att fordi eg hadde lagt sånn på meg.
Vi fekk også møte nye kjentfolk, slike som vi berre hadde møtt på nettet tidlegare.
Min fyrste esperantokongress var den i Bergen i 1991, to og eit halvt tusen menneske frå heile verda som snakka esperanto med kvarandre. Sidan har det vorte ein del esperantokongressar.
Visse vanar finst: Den eine vanen er kongressbokhandel med bøker og musikk som ein vanskeleg får tak i andre stader. Denne gongen avgrensa eg meg til Dhammapada, omsett til esperanto direkte frå pāli (som eg altså ikkje kan) av Gunnar Gällmo, og eg legg merke til nokre litt ulike val mellom denne omsetjinga og Kåre A. Lie si norske omsetjing.
Dokumentaren «The Universal Language»
Ein annan vane er føredrag og seminarverksemd. Mellom anna kan det vere ei oppleving å dukke opp på årsmøtet til den internasjonale esperantiske katteeigarforeininga. Vi var ikkje der i år (det var før vi kom), men fekk ei helsing frå kjentfolk via SMS. På ei anna side rakk vi innom årets auksjon, ikkje for å kjøpe, men for å la oss underhalde.
Medan den eine av våre nye kjentfolk gjekk opp til eksamen (gratulerer!), var Judith og eg på filmframsyning med tittelen «La universala lingvo» (The Universal Language). Denne dokumentaren av den velrenommerte regissøren Sam Green hadde eit forfriskande utanfrå-perspektiv: forfriskande fordi det ikkje var ein esperantobrukar som laga filmen, og forfriskande fordi det var ein dokumentar om noko så snodig som esperanto.
Og så var det kulturprogrammet, då. Det er ofte fleire konsertar på desse kongressane, og dei held som regel eit bra nivå. No kom vi så seint at vi ikkje fekk med oss så mykje meir enn ein og ein halv konsert, men den internasjonale kulturkvelden fekk vi med oss. Dette var også hovudattraksjonen som vi sikta oss inn mot då vi sette oss på flyet.
Alle artistane på scena under finalenummeret
På kulturkvelden (Internacia Arta Vespero) er nivået gjerne noko variabelt, men i år var det betre enn på lenge. I sin bloggpost ramsar Judith opp variasjonen med korte innslag, dans frå heile verda og musikk i ulike stilar, og ho nemner finalenummeret, der alle artistane framførte Kim Henriksens populære song «Sola». Og ja, dei fekk hjelp frå publikum òg.
Her er nokre sekund med grovklipte videoopptak frå kulturkvelden:
Og så var det slutt. Det vil seie, neste dag var det «høgtidleg avslutning», i praksis massevis av talar, premiar og prisar, litt korsong, overrekking av kongressflagget til neste års kongressby Hanoi, musikalsk helsing frå barnekongressen, og til slutt avsynging av esperantohymnen. (Ei rørsle frå 1800-talet med respekt for seg sjølv har jo ein hymne.) Og sundagen gjekk turen til Kastrup, men det har eg allereie fortalt om: Flyplasskontroll og sånt.
Read Full Post »
Mellom turrfisken og veden 