Kjære studentar, tusen takk for dette.
Studentrepresentant Rikke Lund overrekkjer vandrepokalen «Den gylne gulrot». Foto: JPA © 2012.
Då eg fekk vite at eg skulle få denne prisen, så må eg vedgå at eg vart litt skremd. Det å få ein pris, det kan opplevast som forpliktande, og no skulle eg altså få ein pris for noko som eg trass alt berre har varierande kontroll over.
Undervisninga er nemleg avhengig av nokre moment. Det eine er det mennesket som skal undervise. Der må alle naudsynleg gjere ting på sin måte som dei føler seg komfortable med. Dette er så avhengig både av fag, av person, av dagsform, det er avhengig av stoffomfang, tilgjengeleg tid, og mange andre ting – og det er avhengig av studentane som er til stades.
Og der er eit anna moment, studentane som er til stades. Eg trur ikkje at alle studentar veit kor mykje dei sjølve har å seie for undervisninga: Eg merkar t.d. at på førelesingane vert eg ekstra ivrig nettopp når også studentane engasjerer seg. Det kan vere når dei kjem med spontane innvendingar, eller med små kommentarar på rett tidspunkt, og det kan vere rett og slett når studentane stiller eit spørsmål som minner meg på at dette fagstoffet her var faktisk ikkje så enkelt likevel. Eg trur at det er mange førelesarar som kjenner seg igjen i desse punkta.
Det er sikkert mange som kjenner seg igjen også i det neste eg skal seie, men eg trur eg må seie det likevel: Eg er så heldig å ha studentar som behandlar meg på ein inkluderande og ærleg måte. Då vert det også så mykje lettare for meg å undervise.
Og dét er sjølvsagt ikkje noko mystisk. Men derfor betyr det også mykje at denne prisen kjem nettopp frå studentane. For det er studentane eg har det kjekt saman med på førelesing.
Tusen takk til dykk, og takk også til kollegaer, læringsassistentar og administrasjon, som gjer denne jobben lettare.
Takk.
_____
Relatert: Universitetsavisa 24. mai og 23. august.
Mellom turrfisken og veden 