Oppdateringar etter brannen

Ei lita oppdatering her. Det har vore travelt i det siste, mesteparten av døgeret har gått med til å rydde og ordne på Risvollan, eller å køyre rundt og skaffe utstyr og gjenstandar i staden for slikt som må kastast eller som ikkje kan brukast no. Men no har det roa seg litt.

No er ikkje dette nokon rosablogg, og tittelen på denne bloggposten er ikkje «Outfit». Men etter at det førre sjølvportrettet vart teke, gjekk vi over til masker med gassfilter. Støvmaskene var ikkje gode nok, og vi fekk vondt i halsen etter eit par timar. Dei nye maskene har filter av typen P3 (må skiftast ofte), og er mykje betre. Kan kjøpast på Biltema, berre nemner det.

Dette er ikkje ein moteblogg. Foto: Jardar Eggesbø Abrahamsen © 2014.

Heime må det ryddast for å gjere jobben for saneringsfolka enklare. Mesteparten av ryddinga må vi ta sjølve, men vi har fått vennehjelp med å bere ut søpla. Hjå dei same vennene har vi òg fått lov til å lagre saker og ting. Slikt og anna kan høyrast lite ut, men er det ikkje. At folk har funne på å spandere ein lunsj eller lage litt ekstra middag, eller altså «berre» ber ut søpla for oss eller gje oss litt lagerplass, det har gjort alt så mykje lettare når vi har vore nøydde til å ha tankane ein heilt annan stad.

Vi har framleis ikkje nokon stad å bu, men arbeider med saka. For tida bur vi framleis på omgang hjå nokre veldig, veldig snille og tolmodige venner som kan ta imot både folk og kattar. Det har også vore noko uvisst kor lenge vi treng å leige ein stad å bu, og kor stort vi treng å ha det. Tidsprognosane har variert, og det same har arealprognosane.

Kattane, her Tigris, har fått seg ny og røykfri klorestolpe. Dette bergar møblane til snille venner som tek imot oss. Foto: JEA © 2014.

Planen har vore at alt innbuet skulle pakkast ned, fraktast til Tiller, verte behandla mot røykskader der, verte pakka ned att og verte plassert på lager til husværet var fiksa, og så tilbake dit igjen. Under synfaringa på onsdag denne veka var det også mykje som forsikringsselskapet meinte burde kastast. Til dømes fjernsynsapparatet, fordi det er vanskeleg å fjerne lukt frå plast. Men då vi fortalde om kor mykje vi hadde arbeidt med å finne ein modell med akkurat desse spesifikasjonane og utan glas framfor skjermen (sol inn frå vest), så var det nok til at dei i staden ville prøve å berge tv-en. Også sofaen stod i fare for å verte kasta. Heilt til Judith fortalde om kor mange år vi har leitt etter ein slik sofa. Og då dei såg kor bra kvalitet det var, vart også den berga. Vi må seie at vi opplevde forsikringsselskapet som heile tida på «vår side», trass i at dei har som oppgåve å tenkje økonomi.

Då vi kom til kjøkenet, vil eg sitere det slik som Judith formulerte det på Facebook tidlegare i dag:

Da kommer det fra den ene. «Hm. Det lukter ikke like ille her i dag som det gjorde første gang vi var inne. Nei, det er svært lite lukt faktisk.» Så snakker de litt sammen, og lanserer tanken om å dele leligheten inn i to soner: kjøkkenet og resten av leiligheten. Og så luktbehandle leilgheten med alt innbo inntakt – på stedet. Altså ikke pakke ned og frakte ut, men la alt stå der det står.

Dei tok med seg luktprøver frå alle romma, altså tekstilar som hadde vore der under brannen, og som skulle testast på skikkeleg vis. Og seint torsdag ettermiddag kom gladmeldinga: Det var nesten ikkje lukt å finne i gjenstandane! Dermed kan planen truleg gjennomførast. Kjøkenet vert skilt ut som ein eigen sone, med sluse mellom der og resten av husværet, og så vert dei behandla som skissert. Luktkjelda må dessutan òg fjernast.

Vi må framleis finne ein annan stad å bu i ei tid, men dette reduserer både arbeidsmengd og stressnivå. Og bra er det, for vi har lassevis av oppgåver på jobb å ta igjen. Spørst om ikkje dei innmelde feriedagane i jola kjem til å ryke heilt eller delvis.

På kjøkenet vil nok ein del utstyr måtte kastast same kva, ettersom det er sterk lukt der og også litt sot, og slikt er ikkje bra, særleg ikkje for elektriske artiklar. Dette gjeld mellom anna nokre bryllaupsgåver, og dét er sårt.

* * *

Etter å ha sjekka telefonlogg og fildato på den fyrste mobilvideoen litt meir på sekundet har vi kome fram til at vi brukte maksimalt tre minutt på å kle på oss, fange kattane og få oss ut. Tre minutt er mykje i ein slik situasjon.

Eg tenkte på det allereie før brannen, og fekk oppleve det den natta: Smarttelefonar kan vere treige. Fyrst må ein ut av den appen som er i gang, t.d. klokka, og det gjer ein ved å trykkje på eit lite punkt på skjermen og håpe at ein klarte det på fyrste forsøk. Når ein har kome ut, må ein vente til GUI-et har roa seg litt ned, før ein kan opne telefonappen. Kanskje tek også dette eit par sekund, før ein til slutt kan ringje 110 og vente på at telefonen skal oppdage det. Samanlikn dette med slik det var før i tida: Tast 110 og ring.

Onsdag 10. desember: Ved kjøkenvindauget vårt (2. etasje) kunne det gått mykje verre dersom det ikkje hadde vore for vindretninga og at brannvesenet byrja å sløkkje i vår ende av brannen akkurat i tide. På biletet har dei allereie fjerna den brannskadde, venstre delen av inngangsverandaen vår utanfor kjøkenvindauget. Foto: JEA © 2014.

Laurdag 13. desember: I går byrja dei å setje opp stillas utafor naboane (og delvis oss), og også i dag var det folk der. Foto: JEA © 2014.

Klede er ei anna historie. Nokre klede som lukta røyk, vart sende til hastevask via forsikringsselskapet. Dei viktigaste kleda som eg gjekk i ute i kulden i mellomtida (og framleis) – det er trass alt desember – har vore jakka eg fekk av far min ein gong, og skjerfet som bror min og familien hans gav meg i jolegåve for nokre år sidan. Og sjølvsagt presterte vi å sende av garde berre éin av tre hanskar til vask.

I hastevasken låg også ein god, varm og fin vinterhatt av ull som eg kjøpte i København, det var hattemakarens eige merke til og med. Den hatten presterte dei å vaske på 60 °C eller deromkring, han har i alle fall både krympa, fått hòl og vorte øydelagd på andre måtar, trass i vaskesetel med «dry clean only». Og at eg irriterer meg så kraftig over slike ting, og at Judith har irritasjonsmoment på det same prosaiske nivået, det trur eg må vere eit teikn på at det går relativt bra med oss no.

Også direkte gledelege ting har hendt. Få dagar etter brannen fekk eg vite at min uteksaminerte student Cecilie, på ein delt fyrsteplass, hadde fått tildelt prisen for beste masteroppgåve ved HF-fakultetet. På det tidspunktet kunne eg ikkje seie det høgt, men fredag 12. desember kom ho til Trondheim og tok imot. Dette er stor stas også for meg som rettleiar, og eg er veldig stolt. Her er pdf av oppgåva hennar: Perceptual acquisition of Norwegian close rounded vowels by Chinese Mandarin learners of Norwegian.

Read Full Post »

Ryddedagar

Det vart fredag, men denne bloggposten vert nok ikkje ferdig før natt til laurdag.

Då vi vitja husværet vårt dei fyrste gongene, verka det framandt og annleis, sjølv om det såg ut omtrent som før. No i dag (fredag) måtte vi byrje med å rydde, sortere og gjere klart til det som vert utflyttings- og bergingsprosessen, vi har nokre få dagar på oss.

Eit sjeldsynt fenomen her på bloggen: sjølvportrett. (Eller for dei unge: selfie.)

Vi kom opp til stovevindauget. Verandaen er borte, og det same er skiljeveggen der ute. Då vi såg ut gjennom stovevindauget i dag, hugsa eg ein liten detalj: Eg veit ikkje kor lenge eg stod og såg på flammene onsdag kl. 02.17, men no hugsa eg at eg tolka synet som om skiljeveggen var oppbrend på nordsida av veggen men framleis heil på vår side, og at logane var store og hissige og ville gjennom.

Vi byrja å rydde på gangen og kjøkenet fyrst. Kaste det som kan kastast, samle saman det som må sorterast. Vaske opp eit par småting. Få litt orden. Notere oss slikt som må kastast, t.d. røykskadd kattemat i kilovis. Ta bilete av svenskesnop som kjenningar kanskje kan få kjøpe til oss dersom dei kjem over det når dei fer til Åre i helga. 🙂

Men lufta der inne er ikkje god, og vi byrja snart å kjenne ein kløe i halsen. Dermed måtte vi utstyre oss med masker som vi fann på ei byggvareforretning.

Eg har skrive tidlegare at vi har vore heldige. Og vi har kanskje vore heldigare enn vi har trudd at vi var, som Judith sa det. For sotflekken over ventilen på kjøkenet er nemleg ikkje ein sotflekk, viser det seg. Det er tapeten sjølv som har gjeve etter for varmen som seig inn, anten vi skal kalle det at han har smelta eller brunne eller nesten brunne (det må vel fagfolk eventuelt avgjere). Og akkurat då retta brannvesenet slangen mot ytterveggen vår og stoppa det varme innsiget.

Men på kjøkenbenken stod plantene våre tett inntil vindauget, med sot oppå men utan varmeskade. Den viktigaste planta berga vi ut allereie på onsdag ettermiddag, det er ein liten orkidé som studentane på den no nedlagde lineforeininga Ludimus gav meg (til liks med kollegaene mine) i sommar.

Det har kome ein ny men veldig usikker prognose. Dersom alt klaffar (og då er det veldig mykje som må klaffe), kan vi få flytte inn att på eit omtrentleg tidspunkt som eg ikkje skal skrive her (det er for usikkert), men som er tidlegare enn eit halvt år inn i framtida. I mellomtida må truleg alt innbu ut. Og no har ryddedagane starta.

Read Full Post »

Den andre dagen utan heim

Det har vorte torsdag. Eg trur vi kanskje sov eit par timar i natt. Dagen opna med ein telefon frå burettslaget om takstfolka som skulle kome. Men fyrst gjekk turen Dragvoll, der studentane mine hadde eksamen, og då må ein gå det som internsjargongen kallar «trøysterunde». Judith var med og stod utanfor og var telefonvakt. Telefonen ringjer mykje desse dagane.

På Risvollan kom det brannfolk som arbeidde med brannførebygging, og dei fekk sjå korleis det stod til. Dei kunne konstatere sot berre på kjøkenet, der det hadde brunne på utsida. Sot i kjøkenskapet kjem av at det er ein ventil der. Forsikringsselskapet vårt var òg innom, dei hadde med seg luktspesialistar. Folk frå saneringsfirmaet kom, og fekk m.a. med seg nokre sekker med klede som dei skal prøve å vaske. Også burettslaget sitt forsikringsselskap var innom. Allereie i går fekk eit saneringsfirma med seg fotoalbuma våre.

Når det stinkar av ei anna verd og det er umogeleg å bu der, så er det visse andre ting vi ikkje tenkjer så nøye på. Men det hindrar ikkje gjestene. Vener og kollegaer frå utlandet som lurer på kor alvorleg nordmenn tek denne delen av norske tradisjonar, kan notere seg dette: Fleire av dei som gjesta det ubebuelege og så vidt ikkje utbrende husværet vårt, spurde høfleg om dei kunne gå inn med skor på. Ja sanneleg, det skulle dei få lov til.

Det er ikkje mogeleg å bu der på ei stund. Overslaget vi fekk, var eit halvt til eitt år, fordi vi er så nær der det er heilt utbrent. No vil den næraste framtida vår handle om to ting: Vi må rydde og sortere før det kjem saneringsfolk og hentar tinga våre. Og vi må prøve å finne eit stort husvære der det er lov å ha kattar.

I dag fjerna dei verandaen vår. Verandaen hang på skeiva og måtte takast bort før han gjorde skade på folk. Men ved skiljeveggen der stod også parabolen. Eg hugsar frå brannatta at logane stod mot parabolen. Men parabolen var utruleg nok uskadd. DiSEqC-svitsjane og kablane har sett betre dagar, og monteringsstolpen var tilsota, men plastparaplyen over LNB-ane hadde faktisk ikkje eingong smelta. Det var umogeleg for oss å gå ut på den skeive verandaen, men ein snill bergingsmann henta ned parabolen for oss før verandaen stod for tur.

Og då verandaen vart lyfta bort og lagd i konteiner like etter, så tenkte vi – og dette er jo ein slik liten ting, men vi tenkte: Heldigvis rakk vi ikkje å beise verandaen i år.

Dette er luksus. Naboane berga livet men miste resten. Vi berga både liv og innbu. Og så melder tanken seg, éin av mange: Kven var det som oppdaga brannen, som ropte, som varsla naboar, politi og brannvesen? Når vi reknar på dei få minutta som gjekk den natta, veit vi at det sit nokon der ute som har berga liv.

Read Full Post »

Då brannen kom

Takk til alle som har ringt, teksta, skrive e-post og elles brydd seg. Vi har vore heldigare enn grannane våre som miste alt, men omtanken gjer oss godt.

Når eg set meg ned for å skrive dette, har vi vore vakne i rundt 40 timar. Natt til onsdag 3. desember la vi oss seint, og medan Judith fekk sove i kanskje ein time, låg eg og tenkte på faglege ting. Klokka 01.45 var eg oppe og skreiv ned nokre tankar, det brukte eg fire minutt på, til klokka var 01.49. Vi bur i 2. og 3. etasje i rekkjehuset, soveromet og stova er oppe, kjøkenet er nede i 2. etasje, og inngangen er i 2. etasje frå ei utvendig trapp.

Etter nokre minutt til i senga, vi veit ikkje kor mange, byrja vi å høyre gauling, hyling og banking. Vi tenkte kvar for oss at no er det nokon som har ein veldig høglydt krangel. Slikt kan jo skje i eit burettslag. Men så byrja også fleire stemmer å rope, og plutseleg høyrdest det ut som om nokon skrudde på dusjen. Lyden kom frå husværet som ligg vegg i vegg med vårt soverom, nord for oss i rekkjehuset. Det var rart, kommenterte vi, for dei har jo ikkje dusjen sin på den kanten.

Seinare har vi fått vite at den lyden vi høyrde, var lyden då det vart overtent hjå naboen. Slikt høyrest litt ut som ein dusj.

Det visste vi ikkje då. Judith stod opp og gjekk ut på stova. Ho fortalde sidan at det var ei rar lukt der, som om noko var brent. Og utanfor gardinene såg ho eit merkeleg lys. Så ho trekte frå gardinene litt, og så høyrde eg henne rope av full kraft: DET BRENN!

Vi bur rett til høgre for det som er høgrekanten for elden på dette biletet. Elden spreidde seg sidan over til oss, men brannvesenet greidde å sløkkje det. Foto: Jardar E. Abrahamsen

Eg må ha rive med meg mobilen då eg sprang ut til henne, for det neste eg veit, er at klokka 02.17 ringde eg til 110 og ropte «det brenn på Risvollan», og fekk sporenstreks svar om at det allereie var meldt inn. Politimannen har sidan fortalt at det kom melding om brann kl. 02.14 (massemedia nemner 02.13). Utanfor vindauget vårt, ut mot verandaen i 3. etasje, såg vi elden sprute ut frå naboen på den andre sida av skiljeveggen, og delvis mot oss.

Eg hugsar ikkje alt som skjedde no. Eg hugsar at eg tok på meg klokka, og at eg stappa Macen og dagboka ned i Mac-sekken. Eg hugsar ikkje at eg tok på meg kleda, men eg hugsar at eg plutseleg var fullt påkledd. Eit anna minne er at Judith sa at ho fangar kattane. På eitt eller anna tidspunkt sjekka eg at vindauga var attlatne. Eg hugsar ikkje at vi sprang ned trappa, men eg hugsar så vidt at eg såg at katteburet stod rett innanfor ytterdøra vår der nede. Ein eller annan gong før eller etter dette opna eg ytterdøra og ropte til ein politimann som hadde ringt på: VI VEIT DET! Og ein eller annan gong hugsar eg at Mac-sekken stod på kjøkenet. Det siste eg hugsar frå innsida er at eg knytte skoreimane og tok på meg jakka, men at eg ikkje visste kvar Judith og buret var, og ropte til ein utolmodig politimann i døropninga: KONA MI OG KATTANE, ER DEI UTE??! Han svarte ja. Så hugsar eg at eg sprang ut døra og lét henne att etter meg, og at det brann til høgre for meg. Eg hugsar ikkje at eg sprang ned den utvendige trappa, men eg hugsar at eg sprang gjennom hagen fordi elden var for nær til at eg ville springe rett ut. Og der nede på plenen lenger framme stod Judith med katteburet.

Judith har sidan fortalt om korleis ho fanga dei to vitskremde kattane våre, og eg gjenfortel det her med meir eller mindre hennar ord: Etter at ho hadde kasta på seg litt klede, sprang ho ned til 2. etasje for å gjere buret klart. På veg ned trappa møtte ho Tigris, som var på veg opp, fanga henne i spranget, og fekk hausa henne inn i buret. Men kvar var Nera? Judith hadde ein mistanke om at Nera hadde gøymt seg under senga i 3. etasje, så ho sprang opp dit, la seg på alle fire, og fann pus på andre sida av senga. Judith sprang rundt dit og skremde henne ut. I det Judith reiste seg, fekk ho ikkje med seg kvar Nera sprang, men satsa på at ho hadde sprunge ned, og det hadde ho gjort. Nede på kjøkenet fekk Judith tak i henne og bar henne mot buret, men ho sprikte med føtene og kjempa mot. Då Judith opna buret for å få Nera inn, sprang Tigris ut, men Judith klarte å gripe henne og vri henne tilbake til buret saman med Nera. Og så flytta ho buret ut i yttergangen, henta Mac-sekken sin, så ringde politimannen på, eg opna døra og ropte «VI VEIT DET», Judith heiv på seg ytterjakke og skor, og sprang ut med buret. Eg vart verande att ein liten augneblink før eg kom etter. Ho veit ikkje kva eg gjorde i mellomtida, og det veit heller ikkje eg. Kanskje eg tok på meg skor.

Så stod vi der. Stod og venta på brannvesenet. I ei lang æve. Kor lang var den æva? Klokka 02.27 ringde vaktselskapet vårt. Eg trur eg svarte: «Det brenn, og brannvesenet er her.» Ja, vaktselskapet hadde registrert at brannalarmen vår hadde vorte utløyst. Men om eg hugsar rett, tok det altså under ti minutt frå vi sprang ut og til brannvesenet var der. Det føltest som mykje lenger.

Så måtte vi gå til parkeringsplassen og registrere oss hjå politiet. Eg gjekk tilbake etterpå og såg på sløkkingsarbeidet, og då det hadde roa seg litt ned, var det ein veldig snill røykdykkar som gjekk inn på kjøkenet vårt og henta Mac-sekken min. Naboar som vi aldri hadde møtt før, møtte oss med ein atterhaldsfri omtanke som gjorde natta til å halde ut.

Vi ringde òg til vår gode venn Jørgen, som kom straks. Undervegs til oss ringde han tilbake: «Det brenn her òg!» Då hadde han nettopp passert brannen på Nidarvoll. Han køyrde rundt på oss resten av den natta, og han og familien har gjeve oss tak over hovudet.

Men natta var ikkje over. Fyrste stopp var Radisson Blu Royal Garden, der det vart etablert evakueringssenter. Det var ikkje så mykje som skjedde der før Judith og eg vart oppmoda om å få oss til legevakta. Vi hadde fått i oss litt for mykje røyk, og reagerte på det. Likevel ikkje verre enn at dei slapp oss fort ut. Etter nok ein tur til hotellet fór vi til Risvollan. Der var brannen no sløkt. Klokka må ha vore rundt 6 på morgonen. Vi stod utanfor sperringane og såg på, før vi fekk oss ein frukost hjå våre gode venner, og så var det intormasjonsmøte på hotellet i 10-tida på føremiddagen. Vi fekk kjøpt oss tannkost, ny backupdisk og andre viktige ting, og var med på nytt informasjonsmøte kl. 13. Der vart det m.a. sagt om nokre av husværa at dei er «ubebuelege». Vår vegnummerbokstav vart nemnd der.

Vi fekk gå inn i husværet vårt utpå ettermiddagen saman med fagfolk som var på staden. I skrivande stund veit vi jo ikkje korleis det står til med bygningsstrukturen etter brannen. Og vi venta å møte store skadar heime, kanskje hadde både fotografi, dagbøker og anna uerstatteleg gått tapt. Slik var det likevel ikkje. Akkurat no, etter ei svært overflatisk synfaring, verkar det som at det hjå oss korkje er brann- eller vasskade, og i hovudsak berre ei uuthaldeleg røyklukt. Og dei uerstattelege tinga våre kan dermed sjå ut til å ha overlevt. Vi håper det stemmer. Framtida til husværet kjenner vi ikkje no. Men vi fekk hente ut det viktigaste.

Verandaen vår har vorte skakk. Naboane miste alt. Foto: Judith P. Abrahamsen

Judith hadde berga kattane våre. Dei fekk ein sjekk hjå veterinær, som erklærte at det hadde gått bra.

Vi var heldige. Fleire av naboane våre miste alt. Men vi var heldige med vindretninga og at brannvesenet kom så fort som dei gjorde. Mykje var tilfeldig her, det kunne gått mykje annleis. Vi var heldige.

Read Full Post »