Eg drøymde eg hadde jobb på eit prosjekt på ein ikkje-eksisterande holme eit stykke vest (eller var det aust?) for Flåvær. Eg og to andre skulle beise (ja, beise) det minste Kvalsundskipet (meir offisielt kalla Kvalsundfæringen), og av økonomiske grunnar skulle det brukast beis som allereie var innkjøpt til eit hus i nærleiken, noko eg var litt usamd i fordi eg hadde høyrt at dette er Noregs eldste båtkonstruksjon, og beisen hadde heilt feil farge.
Eg var dessutan noko skeptisk til å gjere det medan båten låg i sjøen, men ein administrator hadde bestemt at slik skulle det vere, for det var mest effektivt, ettersom han då slapp å fjerne tiljene og masta (båten har ikkje mast), og ikkje minst slapp han å bruke tid på å snu båten opp ned.
Ein av prosjekollegaene mine, ho Tove, hadde fått seg overnattingsplass i fjøra. No ringde telefonen med beskjed om at det skulle verte storm, og ho meinte at luftmadrassa var bra nok i stormen, for då kom ho i det minste til å flyte. Men administratoren tilbaud henne ly i eit naust som han ikkje hadde råderett over. Der ville ikkje Tove overnatte, for ho visste at eigaren ikkje ville like det. «Å,» sa administratoren, «han liker ikkje at du tek opp plass i fjøra hans heller.»
I fjøra var det blæretang, og i staden for fotografi av dei nyfødde var dette slik tang som forma seg som levande skulpturar av dei nyfødde, som no var to år gamle, og medan eg brukte luftmadrassa til å taue inn båten, som no lak meir enn budsjettet hadde definert, lurte eg på om desse svært livaktige attgjevingane av toåringane kom til å vekse parallelt med dei.
Lenger kom eg ikkje med den saka, for plutseleg var det ein gjeng med småungar i supermann-t-skjorter som stod inne på ein kiosk på oppdrag frå SVT for å finne ut kvifor svenske busselskap har rabatt på billetten for sivilingeniørar men ikkje for born. Svaret var at sivilingeniørar er viktige for samfunnet, med mattekunnskapar som strategisk satsingsområde. Bussjåføren Sara var likevel kjend via jungeltelegrafen for å gje rabatt til born, fordi ho meinte at også born er viktige for samfunnet, sjølv om framtida sorterer under ein heilt annan budsjettpost.
Så kom det to bussar i svingen, den eine køyrde forbi borna med god klaring, den andre fløytte og trong stor plass, slik at borna måtte hoppe over brøytekanten og ut i grøfta, men dette var ikkje noko problem for folk med supermann-t-skjorter på seg, og så vakna eg og skreiv det ned, men venta ein månad før eg torte å fortelje om det her på bloggen.
Mellom turrfisken og veden 