Solformørkinga

Frå oppveksten har eg eit vêrteikn som meteorologane neppe vil gå god for, som somme vil hevde sorterer meir under astrologi enn astronomi, men som har fungert i dei fleste tilfella for meg: Dersom almanakken seier at det vert solformørling (eller måneformørking eller meteorsverm), så vil det verte overskya den dagen (eller kvelden eller natta). I alle fall der eg oppheld meg.

Då eg flytta til Trøndelag, trudde eg fyrst at det skulle verte litt betre, men nei då. Sjølv no på fredag 20. mars 2015 måtte det eit motorisert transportmiddel til.

Dagen starta med ein tur innom Risvollan for å lage filter til fotoapparatet av noko stoff som eg kjøpte frå ein høveleg butikk i 1999 (då reiste eg til ein stad der vêrteikna mine ikkje gjeld, det var saker det). Tok eit bilete frå parkeringsplassen på Risvollan, og vende nasen mot Judith, som stod på taket på arbeidsplassen sin på Buran. Men på veg dit, då eg kom til Rosenborg, kom det ei stor, feit sky og la seg mellom oss og sola. Men her er biletet frå Risvollan, då:

Vel framme på Buran var det berre å hive seg i bilen igjen og fyke sørover, der det var litt blåare på himmelen. Medan eg stoppa for raudt lys på ca. Lerkendal eller Tempe, fekk eg knipsa eit bilete med skydekket som filter, utan å vite kva eg eigentleg tok bilete av, utan stativ, og utan å få stilt inn kameraet (eit kompaktkamera) på noko vis. Klokka var 10:55:08, altså under to minutt før maksimum, og fyrst etterpå ser eg at sola faktisk kom med på biletet, om enn litt utydeleg.

Oppover Okstadbakken kom eg til blå himmel. Det var berre å finne ein plass å stoppe, køyrde ut i Tonstadkrysset og fann ein bensinstasjon. Etter fyrst å ha tabba meg ut på kamerainnstillingane fekk eg dette biletet ni minutt etter maksimum:

Det er når det er solformørking, at nordmenn snakkar med framandfolk. Ein mann med mobiltelefon utanfor bensinstasjonen fekk låne det heimesnikra filteret mitt, eit annan mann kom frå ca. Midtbyen og hadde faktisk sett sola der, viste meg sitt filter og slo av ein liten prat om hattekjøp. Eg synest vi skal ha solformørkingar litt oftare.

Men så kom skya igjen. Turen gjekk vidare til Heimdal, der eg fekk med meg slutten på formørkinga. Og øving gjer meister, dette biletet er teke gjennom det same heimesnikra fileteret, men med litt andre instillingar på kameraet. Berre så synd ein ikkje får praktisert slikt kvar dag:

Klokka 12:01, og siste kontakt nærma seg:

Og så var det berre å få seg på jobb. Og då eg kom ned Okstadbakken igjen, såg eg berre det grå skydekket som låg tjukt over byen. Regna litt gjorde det òg. Både Twitter og Judith fortel at sola hadde dukka opp der i området litt sånn no og då. Men heldig var eg som fann blå himmel. (Og ja då. Sjølv om eg har ei sær arbeidstidsordning, hadde eg full dag og vel så det. Då kan ein spandere på seg slike solformørkingar.)

Read Full Post »

Reparasjonar tek tid

Natt til 3. mars er det tre månader sidan brannen. Folk spør om vi har flytta heim att. Det har vi ikkje. Folk spør òg om korleis det har gått med bygningsmassen, kva som er framdrifta i arbeidet, og slike ting. No er saka den at vi ikkje veit så veldig mykje meir enn det vi sjølve spør om, men litt veit vi, og litt har vi spurt.

Dei som arbeider i det totalskadde området hjå naboane, fortalde for nokre dagar sidan at dei var nesten ferdige. Dei har rydda og reinska og sandblåse på innsida, og var så å seie i mål no. Dei har også teke prøver frå betongen, og har ikkje fått meldingar som tyder på anna enn at denne har overlevt, medrekna etasjeskilja.

Og vi har sjølve sett at brannveggene har fungert. Få centimeter unna var det heilt utbrent, men på kjøkenet vårt hadde ikkje eingong plastemballasjen til plastkoppane merka noko til varmen, endå så nær veggen dei låg.

Februar 2015

Eg opnar med dette generelle fordi ryddinga, sandblåsinga og sånt i det totalskadde området må gjerast ferdig før arbeidet med gjenoppbygging og reparasjonar kan ta til. Og sjølv om vår heim ikkje vart meir enn røykskadd, med brannskade på utsida og litt sot og sløkkjevatn på innsida, så er delar av arbeidet hjå oss avhengige av det generelle gjenoppbyggingsarbeidet i bygningsmassen.

Karaffel med sotvatn.

Sløkkjevatn, ja. Det var òg noko. I den fyrste bloggposten om brannen fortalde eg at det ikkje var vasskade hjå oss. Ved seinare ettersyn fann vi då korkje vatn eller vasskade der vi elles kunne ha venta det. Men midt mellom alt det turre øvst i kjøkenskapa fann vi to karaflar som var fulle av sotvatn. Det er eit aldri så lite mysterium korleis det vatnet har funne fram dit, for ingenting anna var vått, og kjøkenutstyret som stod rett innanfor den mistenkte ventilen fleire skap til venstre, stod pent og pynteleg på plassen sin utan spor av nokon vasstråle.

I desember vart husværet (i alle fall mesteparten) luktsanert vha. varme og eit plantebasert stoff som dampa rundt i lufta, og det står framleis nokre luktbrikettar utplasserte. Den røyk- og sotskadde kjøkeninnreiinga vår vart kasta ut i januar. Kjøkenet er dermed tomt, lukta vart momentant betre, vindaugsveggen kunne ribbast på innsida der det var mest sot og lukt, og i februar vart delar av kjøkenet både slipt og måla med spesialmåling for å sikre at eventuell restlukt forsvann. Det luktar framleis litt svide, men så er det også brent på utsida av vindaugsveggen, rundt vindauga og innover i ventilane, og før reparasjonane er i hamn og luktbrikettane er borte, er det vanskeleg å seie heilt nøyaktig kva stoda er.

Når dette er sagt, må det også seiast at lukta er himmelvidt betre enn i desember. No kan vi gå omkring utan gassmaske. Den endringa kom då kjøkenet vart kasta ut og vindaugsveggen med sot på vart ribba. Fleire rom der dørene er attlatne så ikkje «godlukta» frå luktbrikettane kjem inn, luktar akkurat slik som dei skal. «Her luktar det kontor» kan vi seie om kontoret.

Takk for lang og tru teneste. Men no stinka du for mykje. Ubehandla tre er ikkje noko sjakktrekk under ein brann.

På kjøkenet er det rimeleg tomt, og vestveggen (i midten) er ribba for slikt som hadde sotskade. Vindauga og ventilane over dei er framleis sot- og brannskadde, og må skiftast.

Kva tid gjenoppbygginga og dei utvendige reparasjonane startar, det veit vi altså ikkje. Tidsperspektivet er truleg «nokre veker», med nokre litt meir spesifikke tidsoverslag som er så lause at eg ikkje skal seie noko høgt. Ryktet seier at dei tekniske krava har late vente på seg.

Mislukka forsøk på å lufte på stova.

Men eitt er i alle fall sikkert: Ting må skje i rett rekkjefylgje også hjå oss. Veggene våre må fiksast, kjøkenvindauga med tilhøyrande ventilar må skiftast, alle luktkjelder og tilført lukt må bort (medrekna lukta frå luktsaneringa), og då fyrst kan vi stadfeste resultatet, få installert nytt kjøken og flytte heim.

Så spør folk om korleis det går med oss. Jau takk, etter måten bra. Det var sjølvsagt ikkje spesielt triveleg å vakne i joleferien av at røykvarslaren hjå foreldra mine byrja å pipe midt på natta, det seier seg sjølv. Defekt var han, og det gjorde vi noko med straks det lysna av dag.

Det er sjølvsagt keisamt å ikkje bu heime, dagleglivet vert i samsvar med den spartanske møbleringa, og vi saknar naboane og nabolaget. Det er vanskeleg å planleggje saker og ting når det – kanskje forståeleg nok – ikkje alltid finst nøyaktige tidsperspektiv.

Men kattane har funne seg vel til rette, og inspiserer skapa våre anten vi vil eller ikkje. Sjå Judiths bloggpost med video av korleis Nera opnar skapdøra og bryt seg inn.

Finn du ikkje Nera? Sjå etter i skapet.

(Foto: JEA & JPA © 2015, berre så det er sagt, men det står i lova òg.)

– – –

Tidlegare bloggpostar om brannen: 1. Då brannen kom – 2. Den andre dagen utan heim – 3. Ryddedagar – 4. Oppdateringar etter brannen – 5. På plass i eksilet

Read Full Post »