Dunk

Det er trongt der, så langt til høgre som den tøffe bilen har parkert, men eg får plass. Varsamt opnar eg døra mi og smyg meg ut, medan eg observerer den utståande gummilista på døra til bilen til venstre for meg. Eller vinyllista, eller kva materiale denne lista er laga av. Mjuk er ho i alle fall, og eg ser at ho ligg akkurat der ho skal liggje.

Eg kjem meg ut, men akkurat når eg snur meg for å late att døra etter meg, overtek gravitasjonen, og døra mi glid sakte eit par centimeter utover og lagar eit lett dunk inn mot lista på nabobilen. Det er rett nok slike ting ei slik list er til for, sjølv om eit egg ville ha tolt akkurat dette dunket like bra. Men tøffe bilar er gode resonanskasser, og små dunk høyrest godt på innsida.

Eg rekk å låse før mannen frå den tøffe bilen kjem ut og rundt til meg: «Hyggelig!» seier han. «Det gjekk bra,» konstaterer eg. «Gjorde det det?» spør han skeptisk og bøyer seg ned mot litt feil område. «Ja då, eg kan vise deg,» seier eg og låser opp døra, opnar henne, og lèt døra mi besudle lista hans på ny.

«Da håpe æ at du ser dæ litt bedre for neste gang du SLÆNGE OPP DØRA DI!» seier han. «Ja, klart det!» svarer eg med godt samvit, ettersom eg veit med meg sjølv at eg aldri har slengt opp ei bildør i heile mitt 21-årige liv som sjåfør, men det var jo dumt med dette vesle dunket her, då, tenkjer eg. I alle fall mot akkurat denne bilen.

«Ha en fin dag!» avsluttar han resolutt. «Ha ein fin dag, du òg!» repliserer eg, og går og gjer ærendet mitt. Ein servicemann som står attmed den tøffe bilen, berre smiler stort.

Read Full Post »

Så langt er verda komen

Ein kompis ringde og fortalde at han har ein ekstern harddisk med nokre gamle filer på. No tenkte han på å formatere disken og bruke han til betre føremål, og i det høvet lurte han på om disken då ville kome til å fungere som ein minnepinne.

«Ja,» sa eg litt nølande, «eg plar jo heller seie at ein minnepinne fungerer som ein ekstern harddisk.»

«Så langt har verden komme,» seier fru Judith, og sjølv sit eg i sofaen og føler meg som ein teknologisk steinaldermann, med dei referanserammene eg har.

Read Full Post »

Ein iPhoto-feil

Sist eg skreiv om iPhoto, nemnde eg denne «flotte» funksjonen som modifiserer bileta automatisk ved import. Dermed kan ein hjulkapsel eller ein lampe som vert identifisert som «andlet», verte kvitt dei «raude augo» sine utan at ein så mykje som treng å tenkje på det. Denne funksjonen er det umogeleg å slå av.

Så finst det heldigvis noko som heiter «Gjenopprett original». No har eg ikkje prøvt dette spesifikt på eit bilete der raude augo har vorte automatisk fjerna, men eg skreiv sist at ein kan berre markere alle dei nyimporterte bileta og gjenopprette originalane i éin jafs. Noko meir omstendeleg å importere bileta, sjølvsagt, men det er ein måte å gjere det på.

Trudde eg.

Det viser seg at ein kan klikke «Gjenopprett original» i det uendelege. Har iPhoto ’09 fyrst bestemt seg for at eit bilete skal modifierast automatisk, så får du ikkje tilbake originalen, nei. Straks den modifiserte versjonen er fjerna, vert ein ny oppretta, det ser ein også i iPhoto-biblioteket, om ein rotar seg inn der via filsystemet.

Å duplisere biletet er heller ikkje hjelp i. Den dupliserte versjonen lid under dei same tvangshandlingane.

No er det rett nok sjeldan eg lèt eit bilete stå umodifisert, men det er ille at ein ved somme tilfeldige bilete ikkje har høve til det. Eg har heller ikkje sjekka om den sta versjonen av tvangsmodifiseringa ser ut som originalen eller ikkje, men eg har i alle fall sjekka og sett at den modifiserte fila har ein annan storleik enn originalen. Så med jpeg-grunnlag i originalen vil me ved somme bilete tvangsmessig få dobbel kompresjon. Det er ikkje bra. Originalfila ligg jo framleis i iPhoto-biblioteket, men ho gjer ikkje så mykje av seg der.

Feilmelding er send i retning Apple, og så får me sjå om dei bryr seg noko meir om denne feilen enn om den eldgamle feilen som dei ikkje har gjort noko med enno: Den som skjer til eit bilete i eit sjølvvalt format (t.d. 10 × 13, som er nokså standard her til lands), og går vidare til neste bilete medan ein framleis er i redigeringsmodus, vil oppleve at det neste biletet vert skore til heilt av seg sjølv (men ikkje biletet deretter igjen).

Read Full Post »

Det var nok best å flytte seg

Eg sit i bilen med MacBook på fanget og aner fred og ingen fare, nede på parkeringsplassen til burettslaget. Det er der me må parkere, me som ikkje har garasjeplass. Her er det fritt val mellom plassane, og kanskje litt for ofte må me også kjempe om plassen med garasjeplass-eigarane som ikkje gidd å parkere innandørs.

Lenger oppe ser eg ein fyr sige svakt vaklande ned den skrå grasplenen mellom to av parkeringsplassane.

Mac-en min heiter «kvakk», men XP-en som køyrer virtuelt i Fusion på kvakk, er ikkje så glad i Bluetooth. Faktisk nektar han å finne blåtanna mi i det heile teke, og det irriterer meg litt. Eg knotar vidare på XP-leiketyet, døra mi er open, og eg får litt trekk i sumarvarmen.

Plutseleg ser eg i augnekroken at den nemnde fyren, som nettopp har smoge interessert forbi den opne bildøra, snur og kjem tilbake den vesle meteren sin. Eg snur meg opp mot han, og han seier noko strengt noko som kanskje er på trøndersk, men det er vanskeleg å høyre, for han snakkar lågt, og for eit sunnmørsk øyra høyrest det nesten ut som om han har vanskar med artikulasjonen. Eg har ikkje lyst til å seie han imot. Så eg seier unnskyld, og bed han om å gjenta. To gonger. Han bøyer seg ned og kjem veldig nær.

– Tør æ spør om ka du driv på med? spør han like stilt og bestemt.

– Eg oppdaterer handsfreen min, seier eg.

– Kan æ be dæ om ikke å gjør det på min parkeringsplass? seier han kontant: – Kan du flytt bilen ned der? Han peiker ned mot neste parkeringsplass.

No innbiller eg meg at mannen som står ein halvmeter unna kvakk og meg, kanskje er veldig oppteken av at eg har parkert der han bruker å ha sin eigen bil. Her misforstår eg, som me snart skal sjå.

– Å, er det din plass, dette? Eg kan godt flytte bilen, ja.

– Flytt den dit ned.

Så kjem eg på at kanskje han trur at eg berre har stilt meg opp på ein tilfeldig parkeringsplass her i byen, og at eg dermed ikkje har noko å gjere på denne fellesparkeringa, så eg legg til og peiker i motsett retning og forbi ein annan parkeringsplass fem meter unna: – Men eg bur der oppe.

I mitt stille tenkjer eg at han kanskje vil tilby meg å parkere på den parkeringsplassen som er nærast min eigen bustad, når han høyrer at eg soknar til desse parkeringsplassane.

– Kjør ned der. Du forstyrre utstyret mitt, seier han bestemt.

Eg tenkjer at eg ikkje har lyst til å finne ut kva slags utstyr han har.

– Å unnskyld, det er klart eg kan flytte meg, seier eg, set den berbare trygt frå meg på passasjersetet, lèt endeleg att døra mi, og køyrer tjue meter bort, medan fyren sig resolutt vidare og inn i burettslaget igjen i ei litt anna retning enn han kom frå.

Til slutt vil XP samarbeide, men berre etter at eg har plugga inn ein eldgamal blåtannsdings frå Clas Ohlsson og teke omstart på leiketyet frå Veslemjuk.

Read Full Post »

Eg er ein ramp

Eg veit ikkje om foreldra mine vil vere samde, men eg vil sjølv påstå at eg aldri gjekk gjennom dei store trassperiodane i oppveksten. Samanlikna med dei som stod og spydde i blomsterbedet, var eg ein engleungdom. Ikkje har eg vore i klammeri med domstolane heller. Men på eitt eller anna tidspunkt må ein ta igjen det som ein gjekk glipp av i ungdommen, elles vert ein ikkje eit skikkeleg menneske. Mitt forseinka ungdomsopprør kjem no, og eg har med byrg og resolutt småangst bestemt meg for å gjere noko som eg ikkje har lov til.

Alle som har vore inne på kontoret mitt, veit at ventilasjonen der er mest proforma. Året rundt må døra stå open med ei vifte som blæs luft inn frå korridoren. Men ingenting er så gale at det ikkje er godt for noko: På denne måten får eg nemleg med meg alt sladderet og alle faglege samtalar på gangen. Dessutan får eg lov til å vere turistkontor for forvirra studentar som forvillar seg til bygg 4 når dei eigentleg skal til bygg 5. Mannen med den opne døra er nemleg den fyrste dei spør om vegen når dei blandar saman Institutt for språk- og kommunikasjonsstudium (oss som tilbyd fonetikk, lingvistikk, swahili og meir til) med Institutt for moderne framandspråk (som engelsk- og spanskstudentane og mange fleire eigentleg vil til).

Eg prøvde ein gong å be vaktmeisteren om å regulere ventilasjonen, men oppnådde ikkje anna enn at han låste seg inn på kontoret, stod eit par sekund under lufteholet, og gjekk igjen.

Men tilbake til saka og det forseinka ungdomsopprøret mitt. No er det nemleg juli, og den siste tida har sola steikt meir her i Trøndelag enn ein sunnmøring er skapt for. Dragvoll har glastak, og er i praksis eit drivhus. Rett nok kan taket opnast, og det har berga oss mang ein sumar tidlegare, men utanfor hjå oss i bygg 4 er taket stengt. Døra ut til brua skal også vere stengd. Dermed er det heller ikkje like mykje framdrift for den frisklufta som me elles kunne ha fått gjennom korridoren. Grunnen til at alt skal vere stengt i dette området, er at dei driv og fiksar bygg 1 på hi sida av brua.

Og her kjem det som eg ikkje har lov til: Eg har opna vindauga mitt! Ja visst, vindauga, det som vender mot den delen av drivhuset som bygg 1 finst. Ingenting på den veggen skal vere ope. Men no har eg opna vindauga mitt!

Eg har altså vore ulydig som ein ekte tenåring, og med fullt overlegg. Støyen frå arbeidet i bygg 1 strøymer innover bokhyllene, og kven veit kva slags støv som kjem (eg har ikkje sett noko støv, men noko må det vel vere som gjer at me ikkje får lov til å opne vindaugo på den veggen). Saman med vifta og ein trass alt litt kaldare korridor har eg dermed klart å få temperaturen på kontoret ned til 30 grader. Men fyrst og fremst har eg prova for meg sjølv at også eg er i stand til å vere ein ramp.

Read Full Post »