Turrfisk er godt. Nam. Det har også pusane oppdaga, sjølv om dei kan vere uhyre tolmodige og utvise stor sjølvdisiplin når eg sit og kosar meg.
Men det finst altså grenser også for sjølvdisiplin. Då kan det gå som på biletet. Det var ho Tigris som var ute med kloa og ville sikre seg at ikkje mannemennesket stakk av med delikatessa. Dette er altså turrfiskkampsår.
Dei to største såra fekk seg ein svidande omgang med alunstift etterpå. Seinare på kvelden kom Tigris i fanget og skulle trøyste meg, skulle helse litt med nasen, og oppdaga den rare lukta frå lippa mi. Ho sniffa litt, sniffa litt til, endå meir intenst, så snudde ho seg bort og pusta gjennom munnen. Akkurat no var nok ikkje dette favorittlukta.
Tigris og eg i lukkelegare stunder, framleis med klør.
Tolmodige er dei, men når dei skjønar at eg er spandabel (ved ein bestemt stol på kjøkenet), handlar dei resolutt. Særleg Tigris slår gjerne klørne i handa mi når fingrane held rundt ein mòle turrfisk på veg mot menneskemunn, det er ein veldig effektiv måte for ein pus å overta måltidet på. Nera har byrja å setje klørne i låret mitt og tvinge meg ned på golvet med herlegdomen. Men andletet har dei kjemperespekt for, om det er aldri så mykje turrfisk i sving der, så dette var nok berre eit uhell.
Dessutan fekk eg vel som fortent, etter å ha vifta turrfisksmular framfor snuten på Tigris dei føregåande minutta og vekt jaktinstinktet hennar litt for grundig.
Mellom turrfisken og veden 