Kjøkengolvet og det som skjedde etterpå

Dette er den tredje og så langt siste planlagde bloggposten i miniserien om Tryg Forsikring si rolle i det som skjedde etter brannen. Vår kontakt med dei har primært gått via den lokale prosjektleiinga, som har vore direkte engasjert av Tryg, og som har representert dei. For meir bakgrunn sjå starten på den fyrste av desse tre bloggpostane.

Bakgrunn Tryg Forsikring hadde forsikra bygningsmassen i Risvollan Borettslag, og finansierte reparasjonane etter brannen. For oss finansierte dei også bortebuinga og kjøkenet som måtte erstattast.

Arbeidet med kjøkengolvet er omtalt relativt detaljert i bloggposten Støv kan ikkje flyge oppover frå november 2015. Les gjerne den bloggposten fyrst, eller skum gjennom bilettekstane.

Etter at eg skreiv den bloggposten, vart eg oppringd frå sentralt hald i forsikringsselskapet. Det skal eg fortelje om seinare i bloggposten.

Bakgrunnen kort oppsummert: Golvleggjarane frå Sverresborg Malerservice fjerna ikkje golvlistene før dei fjerna det gamle golvbelegget, før dei avretta golvet, eller før dei la det nye golvbelegget. Dermed har kjøkenet no groper langs veggene, golvlister som er delvis nedstøypte i golvet, og eit påflikka krater. Det vart også mykje sprut og søl som berre delvis er ordna etterpå.

Sverresborg Malerservice har forklart at dei valde denne arbeidsmåten nettopp fordi det var ei forsikringssak. I forsikringssaker fjernar dei ikkje golvlistene, fordi slikt kan medføre skade på tapet som går bak lista, og det tok dei ikkje sjansen på. (Og dessutan trong dei snikkar og elektrikar sa dei. Fagfolk fortel at dette er feil.) I staden for å ta sjansen på å kanskje skade gammal tapet ville dei heller lage eit splitter nytt golv med gropdanning langs veggene der elektrisk kabel og gamle golvlister vart delvis nedstøypte (før noko av dette måtte fjernast igjen).

Korleis forsikringsselskapet forheldt seg

Eg har allereie nemnt at forsikringsselskapet var Tryg. Forsikringsselskapet er relevant her av fleire grunnar. Den fyrste er sjølvsagt at Tryg var overordna oppdragsgjevar:

For ved forsikringssaker har Sverresborg Malerservice altså ein uttalt politikk som i praksis kan medføre at ting ikkje skal tilbakeførast til det som svarer til tilstanden før skade. Dei ville ikkje eingong gje oss sjansen til å ta stilling til kva som var viktigast for oss: å unngå groper og nedstøypte golvlister i det splitter nye golvet, eller å heilgardere seg mot hypotetisk skade på gammal tapet.

Dette fekk vi ikkje ta stilling til fordi dei meinte at vi ikkje var relevant part i saka. Oppdragsgjevaren deira var nemleg ikkje vi, men entreprenøren Norgeshus Fredheim & Paulsby (vi har generelt eit godt inntrykk av dei), som i sin tur var engasjert av Tryg Forsikring. På synfaringa 14. august 2015 understreka forsikringsselskapet at dei ikke vil leggje seg opp i arbeidet. Det ville forresten heller ikkje oppdragsgjevaren.

Tryg understreka også at vi dessutan ikkje hadde noko anna val enn å la golvleggjarane reparere på sin eigen måte no. Litt meir om dette under.

For å heilgardere seg mot hypotetisk tapetskade støypte Sverresborg Malerservice botnen av denne og andre vegglister ned i avrettingsmassen og la golvbelegget rundt. Kabel med same lagnad.

Som eg fortalde om i ein annan bloggpost her om dagen, hadde vi fått bestilt ny kjøkeninnreiing som stod på lager på den tida. Den nye kjøkeninnreiinga er, med unntak av eit par mindre tilpassingar til dagens vareutval, funksjonelt og inndelingsmessig identisk med den som gjekk tapt. Av utsjånad er dei òg nokså like, men materialtypen frå den gamle finst ikkje lenger på marknaden. Vi hadde fyrst eit etter måten billig kjøken på handa, men Tryg påla oss å bruke ein annan og noko dyrare leverandør, som forklart i den nemnde bloggposten.

Så kom altså datoen for synfaringa, vi hadde reklamert på kjøkengolvet m.a. på grunn av problema som gropene ville medføre i framtida, og forsikringsselskapet gav no klar beskjed om to ting: For det fyrste skulle vi få ein frist på å avgjere om vi gjekk med på at Sverresborg Malerservice reparerte på sin måte fyrst utan å fjerne gropene. For det andre hadde Sverresborg Malerservice krav på å reparere på sin måte fyrst utan å fjerne gropene. Derfor gav vi like etter synfaringa sjølvsagt tilbakemelding om at ja, då må dei få lov til å prøve sin måte fyrst. Vi hadde jo ikkje noko val.

På synfaringa stilte også forsikringsselskapet seg negativt til at vi i det heile teke skulle reklamere på kjøkengolvet. Grunngjevinga: Vi hadde jo fått ei relativt dyr kjøkeninnreiing. Vi prøvde å nemne at dette var etter pålegg frå Tryg, og at den gamle materialtypen ikkje kunne skaffast lenger, men eg trur ikkje at dette nådde gjennom, for stemninga var allereie meir enn amper.

Målarfirmaet

Når eg nemner Tryg og Norgeshus Fredheim & Paulsby, er det også ryddigast å nemne, som eg allereie har gjort, at golvleggjarane kom frå Sverresborg Malerservice. Etter eiga eksplisitte utsegn vel det firmaet andre arbeidsmåtar i forsikringssaker enn elles. I vårt tilfelle vart det altså groper og nedstøypte gamle golvlister i splitter nytt golv for å unngå hypotetisk tapetskade, utan å la eigaren få høve til å ta stilling til det eller betale seg opp.

Det må nemnast her at vi også har høyrt visse godord om kompetansen deira frå fagfolk som har lengre røynsle med dei. Vi har dessutan heilt konkret sett med eigne auge kor fint og flatt golvet vårt vart, og særleg den eine golvleggjaren var veldig dyktig m.a. med tilskjeringa langs ein bogevegg. I ein tidlegare bloggpost har eg også nemnt at vi opplevde dei som profesjonelle. Det er såleis mangt som indikerer at det vi opplevde av handverk og rare påstandar, ikkje berre var ein lang serie med arbeidsuhell, for så inkompetente er dei rett og slett ikkje.

Sverresborg Malerservice si eiga forklaring på arbeidet, med Trygs representant nikkande til stades, er som nemnt at dette var ei forsikringssak, og då «bruker vi å gjere det sånn». At Sverresborg Malerservice, som dei einaste handverkarane i heimen vår på desse ti månadene, ikkje såg på dei som bur og eig på staden som relevante (alle andre tok oss med på råd), vart samstundes grunngjeve med at dei hadde fått oppdraget via Trygs entreprenør (Norgeshus Fredheim & Paulsby), ikkje frå oss utanforståande. Vi tviler ikkje på at Sverresborg Malerservice snakkar sant om akkurat dette.

Burettslaget

Då vi snakka med burettslaget før reklamasjonssynfaringa, var den eine kommentaren at golvet skal jo helst tilbakeførast til slik det var før skaden oppstod, sjølv om folk har ulike løysingar omkring.

Burettslaget, som var Trygs kunde, var representert på synfaringa. Spørsmålet då var i og for seg aldri korleis golvet var lagt hjå oss før skaden (det visste jo alle), men burettslaget fekk spørsmål om korleis golv har vorte lagde elles i burettslaget. Svaret var at somme har gjort det sånn, og andre har gjort det sånn. Og det var det.

Blokkert golv

Den 24. august kom den nye kjøkeninnreiinga. Dette skjedde utan å snakke med oss, vi fekk berre ein e-post frå kjøkenleverandøren om at arbeidet no var i gang. Dermed vart kjøkeninnreiinga montert på eit golv som vi hadde reklamert på. Dette skjedde før utbetringsarbeidet hadde kome i gang, og det var ikkje før vi peikte på dei manglande utbetringane at noko skjedde — uvisst om det var nokon samanheng.

Men no var jo delar av dei lovde utbetringane effektivt blokkerte, og ikkje minst hadde det vorte praktisk umogeleg å utbetre golvet på den måten som vi opphavleg hadde bede om: leggje golvet på skikkeleg vis. Ein del av det som Sverresborg Malerservice hadde lovt å fikse etter reklamasjonen, fiksa dei aldri, sjølv om det ville vere mogeleg også med kjøkeninnreiing på plass. Og golvet har framleis groper, men no med silikon langs kantane.

På synfaringa 14. august hadde det vorte avtalt at når Sverresborg Malerservice er ferdige med reparasjonane sine, skulle vi få lov til å vurdere resultatet. Men kva skulle føremålet vere, kan ein spørje, for no hadde jo alt vorte blokkert. Vi sa ifrå til Trygs prosjektleiing, entreprenøren og kjøkenleverandøren same dag, den 24. august, om at det som skjedde no, var problematisk, sidan reparasjonsarbeidet enno ikkje var utført. Vi høyrde aldri noko tilbake frå Tryg eller deira folk.

Og nei, vi er heller ikkje nøgde med reparasjonane. Men no hadde vi stanga hovudet i veggen hjå Tryg så mange gonger (og dette var jamvel før flytteprosessen), og saka hadde vakse seg så stor, at når dette kom attpå, følte vi oss rådville. Det å lage ei oversikt over det som hadde skjedd, måtte rett og slett få forrang, og dermed kom bloggposten Støv kan ikkje flyge oppover i november.

Korleis kunne det skje at kjøkeninnreiinga landa på golvet på denne måten? Jau, det var nokre som hadde hatt «ein dialog», som dei sa. Dermed hadde entreprenøren låst inn kjøkenmontøren med ein nøkkel som vi hadde lånt dei for å låse inn han som skulle utbetre golvet, og seg sjølve når dei skulle ordne vindaugskarmar og listverk der.

Utviklinga etterpå: kontakt med Tryg

Fram til november 2015 gjekk kontakten med Tryg via prosjektleiinga lokalt, jf. innleiinga i den fyrste bloggposten i denne miniserien. Der fortalde eg òg at eg har venta med desse siste bloggpostane fordi vi har følt oss avhengige av velvilje frå Tryg, og fordi vi også — no den seinare perioden — har hatt ein dialog med dei. Den dialogen har vi hatt med Tryg sentralt. Men etter kvart fekk vi oppdage at denne dialogen må ha vore ei overtolking frå vår side. Her kjem historia om korleis kontakten har vore med Tryg sentralt:

Etter at eg blogga om kjøkenarbeidet i Støv kan ikkje flyge oppover, sende eg lenkja til Tryg Forsikring via kontaktskjemaet på nettsidene deira saman med ei kort melding:

Dette skjemaet ber meg markere om eg er privat- eller bedriftskunde. Eg er ikkje nokon av delane i denne samanhengen, men har likevel fått merke kva det går ut på å vere forsikra i Tryg. […] Kan Tryg fortelje oss korleis dei stiller seg, og kva dei vil tilrå som løysing?

Det er viktig å presisere her at meldinga gjekk til Tryg fordi Sverresborg Malerservice er underleverandøren til Norgeshus Fredheim & Paulsby, som igjen er Trygs leverandør. Trygs prosjektleiing hadde sagt på synfaringa i august at ved reklamasjon er det Tryg sentralt som må ta stilling til kva som skal skje. At vi då ikkje gjekk via prosjektleiinga etter alt vi hadde opplevd der, seier seg kanskje sjølv.

Det kom fort svar frå Trygs kundesørvis med takk for god lesnad, og ei vekes tid etterpå, fredag 20. november 2015, kom den fyrste telefonen frå sentralt hald i forsikringsselskapet. Med «sentralt hald» meiner eg eit stykke oppe i hierarkiet på nasjonalt plan. Han ringde for å seie ifrå om at han skal sjå på saka og kjem tilbake måndag.

Måndag 23. november ringde Tryg igjen. Denne gongen var det ein annan langt oppe i hierarkiet. Han hadde lese bloggposten, og «det ser ikkje pent ut». Så dette ville dei ordne opp i, slik at vi kunne få oppleve ei hyggjelegare side ved Tryg enn vi hadde opplevt hittil.

Eg fortalde at eg skulle ut på jobbreise frå neste ettermiddag av og ut veka. Vi var dessutan slitne, og var enno ikkje heilt installerte. Men det var ein utruleg hyggjeleg samtale, og ting såg ut til å skulle ordne seg. Endeleg var kommunikasjonsproblema over. Det som skulle til, var å ta kontakt med Tryg sentralt.

No skjedde ting fort. Allereie neste dag, 24. november, kom det ein e-post frå forsikringsselskapet om å sende inn saka på nytt, men no med skadenummer:

Vennligst send inn på nytt med skadenr slik at vi kan finne saken.
Dersom ny skade ring oss på 04040 eller meld den på tryg.no slik at vi får den info vi trenger. Vi har ikke kapasitet til å ta vare på/følge opp mailen til du kommer tilbake så denne mail slettes.

Sidan saka skulle sendast inn på nytt, og ikkje berre supplerast, svarte vi neste dag via kontaktskjemaet på nettsidene deira, og la ved det som vi med visse atterhald mistenkte kunne vere skadenummeret:

[…] det gjeld altså bloggposten min om det nye kjøkengolvet (https://jardar.wordpress.com/2015/11/10/stov-kan-ikkje-flyge-oppover/), og spørsmålet om kva Tryg vil tilrå.

Dette takka dei for, og kvitterte med at saka no var oversend til skadeavdelinga, som ville ta kontakt. Vi fekk samstundes beskjed om å ta direkte kontakt med skadeavdelinga ved spørsmål.

Så vart det stilt. Den 2. desember fekk vi svar frå anna hald om det tidlegare innsende kravet om å få dekt utlegga i samband med sementstøvfadesen og den omskiftelege flytteprosessen, altså den refusjonen som er omtalt i førre bloggpost. Men elles var det stilt.

Vi prøver på nytt

Tre månader seinare hadde Trygs skadeavdeling enno ikkje teke kontakt. Den 25. februar 2016 kontakta vi derfor skadeavdelinga på den e-postadressa vi hadde fått opplyst 25. november, og la ved tidlegare korrespondanse med mistenkt mogeleg skadenummer og alt:

Jamfør dei tre siterte meldingsutvekslingane under (den eldste er nedst). Har det skjedd noko meir i denne saka? Eg har ikkje høyrt noko meir etter at eg vart beden om å sende saka inn på nytt 24. november og fekk kvittering på dette 25. november.

Vi fekk dette svaret:

send inn på nytt med skadenr

Som sagt, så gjort. Men ettersom vi allereie hadde gjort dette via e-posten dagen før, var spørsmålet også, ja rett og slett: Skulle vi sende inn på nytt via e-post eller via kontaktskjemaet?

Det vart stilt. Ei veke seinare, den 3. mars, tok vi kontakt med den eine av dei to som hadde ringt i november. Visste han kvar saka var i systemet? Svaret kom neste dag: Han hadde no spurt seg føre, og fått opplyst frå internt hald at vi allereie hadde fått utbetalt eit beløp i desember, har vi fleire krav mot Tryg?

Det trongst vel berre ei påminning om kva saka handla om. Vi svarte at den utbetalinga «handlar om utlegg i samband med flytting, vask m.m.», medan herverande sak gjeld den bloggposten frå november: Spørsmålet er korleis Tryg stiller seg og kva dei vil tilrå i samband med at Sverresborg Malerservice utførte arbeidet på denne måten fordi det var forsikringssak, og ikkje ville rekne oss som relevant part fordi dei var engasjerte av Trygs entreprenør. Vi minte også om telefonsamtalane i november.

Etter dette har det igjen vorte stilt frå Tryg — bortsett frå at eg i samband med denne og dei to føregåande bloggpostane har bede om, og fått, ei presisering om forholdet mellom Tryg, prosjektleiinga og eit eksternt føretak.

Det spørsmålet som vi stilte for fire månader sidan, og som ligg til grunn for heile denne bloggposten, var: «Kan Tryg fortelje oss korleis dei stiller seg, og kva dei vil tilrå som løysing?» Men vårt problem er sjølvsagt at vi personleg ikkje er kundane deira. Vi har berre fått merke på kroppen, slik eg har skrive om i denne og dei to føregåande bloggpostane — og i somme tidlegare bloggpostar — korleis det er å vere omfatta av ei forsikring i Tryg, og korleis det er å ha i hus ein underleverandør av Trygs leverandør, der underleverandøren ikkje vil forhalde seg til oss. Og når vi korkje er kundar den eine eller den andre staden, så vert ein fort usynleg, det forstår vi.

– – –

Tidlegare bloggpostar relaterte til Tryg Forsikring:
• Nedteljing på overtid (29.9.2015)
• Vi har flytta heim (7.10.2015)
• Støv kan ikkje flyge oppover (10.11.2015)

Og i denne miniserien:
• Om forsikringsselskapet og då kjøkenet skulle kjøpast (24.3.2016)
• Bålhopping (25.3.2016)

Tidlegare bloggpostar om brannen:
1. Då brannen kom – 2. Den andre dagen utan heim – 3. Ryddedagar – 4. Oppdateringar etter brannen – 5. På plass i eksilet – 6. Reparasjonar tek tid – 7. Nei, vi har ikkje flytta heim – 8. Nedteljing på overtid – 9. Vi har flytta heim – 10. Støv kan ikkje flyge oppover – 11. Eitt år sidan brannen – 12. Eit hjartesukk om mysteriet med framandfolk i kjellaren – 13. Om forsikringsselskapet og då kjøkenet skulle kjøpast – 14. Bålhopping

Read Full Post »

Bålhopping

Dette er den andre bloggposten i serien om rolla til forsikringsselskapet i det som skjedde etter brannen. Vår kontakt med dei har primært gått via den lokale prosjektleiinga, som har vore direkte engasjert av Tryg, og som har representert dei. For meir bakgrunn sjå starten på førre bloggpost.

Bakgrunn Tryg Forsikring hadde forsikra bygningsmassen i Risvollan Borettslag, og finansierte reparasjonane etter brannen. For oss finansierte dei også bortebuinga og kjøkenet som måtte erstattast.

Her skal vi m.a. sjå på kva slags svar vi fekk då flyttevilkåra til Tryg vart endra etter ei lengre tid med uavklarte forhold, og vi derfor bad om opplysningar om hotellrekvisisjon. Vi skal også sjå på korleis svaret vart gjenteke to månader seinare i samband med at dei refunderte mesteparten av utgiftene ved heimflytting og etter sementstøv-fadesen. Til slutt skal vi litt innom det tidsmessige forholdet mellom heimflytting og mellombels bruksløyve på adressa.

Ei oppsummering av hovudpunkta kjem heilt til slutt.

Lat oss starte med spørsmålet: Kva er eigentleg skilnaden mellom å hoppe ned i eit bål frå fem–seks meters høgd, og å springe tjue meter bort frå bålet? Det fyrste svaret på det spørsmålet fekk vi den 2. oktober, og det oppdaterte svaret kom i desember.

Tilbake til september og oktober

Før vi ser på det oppdaterte svaret, må vi ta ein tur tilbake til september og oktober 2015. Sjå også Nedteljing på overtid (om det uavklarte før flyttinga) og Vi har flytta heim (skriven ei veke seinare). Det skader ikkje å lese dei to bloggpostane fyrst, men det viktigaste vil verte gjenteke her, saman med slikt som ikkje har vore nemnt før, og altså utviklinga i ettertid.

Vi hadde budd borte sidan 3. desember 2014, hadde sagt opp eksilhusværet, og skulle flytte heim 30. september 2015, men byggjearbeidet heime var forseinka. Ved forseinkingar utover flyttedato hadde Tryg lovt å dekkje vidare bortebuing i opptil to veker. Men ettersom dei pr. fredag 25. september ikkje ville ta høgd for at arbeidet var forseinka også onsdag 30. september, måtte vi vente til etter flyttetidspunktet med å få avklart om vi skulle flytte eller ikkje. Dette er omtalt i Nedteljing på overtid.

Det som skulle vere klart, var at «rømningsforholdene vil da være klare», som det heitte i ein e-post veka i forvegen. Konkret handla dette igjen, som omtalt også i saksdokumenta som vi har fått tilgang til seinare, om høve til å rømme ut av branncella si og horisontalt til andre seksjonar via balkongrekkja i 3. etasje. Dette var også praktisk mogeleg før brannen, og var einaste måten å få seg bort på dersom inngangsdøra like under skulle vere blokkert t.d. ved brann, altså i tilfelle der rømmingsveg trengst. (Med mindre ein skulle ha lyst til å hoppe ut vindauget på baksida med katteburet i handa og, avhengig av etasje, 3–6 meter ned til naboen under. Ein gjer det om ein må, men rømmingsveg er det ikkje.) Vi bur i 2. og 3. etasje med inngang i 2. etasje.

Då prosjektet — som venta — framleis var forseinka på flyttedato, trekte Tryg lovnaden om vidare bortebuing:

Dei endra vilkåra

30. september 2015 (klikk for større versjon).

30. september stod vi der med kattar og koffert, og ingen balkongar. I tråd med e-posten veka i forvegen skulle dette utløyse vidare bortebuing. Men då vi tok kontakt med Trygs prosjektleiing om det gjenståande arbeidet, vart vilkåra med eitt endra til at «det er adkomst», altså at vi hadde tilgang til inngangsdøra. Vi måtte brevveksle litt, men det vart stadfesta: Dette var «uavhengi[g] av om de rekker å montere ferdig balkonger- Nødvendig adkomst skal være på plass for dere», og dette var no det nye vilkåret for å «flytte inn i dag».

Dette var berre siste episode i ei veke med ikkje-avklaring, skiftet verka tilfeldig, og kunne sjølvsagt ikkje takast seriøst, så vi flytta ikkje heim. Etter ein telefon frå burettslaget til prosjektleiinga innvilga Tryg då éi ekstra natt i eksilet (tilfeldigvis mogeleg, sidan betalt av innbuforsikringa hjå Sparebank1). Neste dag, torsdag 1. oktober, kom vår balkong som den einaste midt på rekkjehuset, og meir kom heller ikkje på den sida av helga.

Derfor spurde vi fredag 2. oktober om kven vi snakkar med for å få rekvisisjon dersom vi treng hotell (Tryg skulle jo dekkje bortebuing ved forseinkingar), men fekk ikkje svar på dette. I staden fekk vi beskjed om at vi hadde fått balkong, dermed hadde vi «rømningsmulighet ut på denne balkongen», og det var «klart for dere å flytte inn». Litt betre vilkår enn 30. september, altså.

Samstundes vart vår påpeiking av uferdig kjøken kvittert med eit «skulle det mot formodning gjenstå noe på kjøkkenet», jaja.

Så vi bad om forståing for at vi la til grunn meldinga vi hadde fått førre veke om at rømmingsforholda skulle vere klare og det dermed ville verte klart for innflytting, og spurde for skams skuld om korleis ein einsleg balkong i 3. etasje ville fungert som rømmingsveg på dette biletet frå desember. Vi fekk svar kl. 16:28:

Det er nå med ny balkong etablert en rømningsvei til dere ut [p]å balkong. Dette er i utgangspunktet slik dere hadde før det brant.

Vi tok e-posten «til etterretning», men peikte på at påstanden om tidlegare balkongar ikkje var korrekt. Før brannen var det mogeleg å hoppe over gelenderet til nabobalkongane, fordi det fanst nabobalkongar. Hopp over gelenderet no 2. oktober, og du ville lande ein heilt annan stad.

Refunderte utlegg

Dette var fredag 2. oktober etter arbeidstid, på tredje dagen etter at vi opphavleg hadde vorte kommanderte heim. Arbeidet var forseinka, vilkåra var endra, Trygs folk svarte ikkje på hotellspørsmålet, dei skreiv merkelege ting om balkongane, finansieringa av mellombels bustad frå forsikringshald var uavklart, og vi var nauta slitne etter ein ti månader lang unntakstilstand som evakuerte og ein nesten like lang periode der vi hadde prøvt å kommunisere med Trygs folk.

Så hadde dei på sparket gått tilbake på lovnaden om fungerande rømmingsveg ved innflytting og lovnaden om vidare bortebuing dersom dei ikkje rakk fristen. Samstundes var det ikkje lenger praktisk haldbart, korkje for menneske eller kattar, å bu på eksiladressa, som nemnt i oktober.

Dermed enda vi opp den fredagskvelden med å kjøpe ein vindaugsbrannstige, og flytta heim neste dag. Det var ei enkel løysing. Slik kunne vi kompensere for den manglande balkongrekkja på framsida av huset og få oss ut gjennom vindauget på baksida om det skulle trengast. No på fredagskvelden og i helga var det ikkje vits i å prøve å få innkjøpet førehandsavklart. Men då vi rapporterte inn utlegga våre i november, sende vi for dokumentasjonen si skuld inn eit krav likevel:

Tryg trakk lovnaden om fungerende rømningsvei ved innflytting, og foreskrev at ved brann à la den i desember kan man rømme ut til en enslig balkong midt i røyken uten å komme seg videre. For å ivareta brannsikkerhet anskaffet vi derfor brannstige.

Den 2. desember kom svaret. Tryg ville dekkje nesten alle utgiftene, men ikkje vindaugsbrannstigen. Dette var som venta, og ein slik brannstige burde vi nok kjøpt oss uansett. Vi var dessutan nøgde med å få dekt nesten alle dei andre ekstrautgiftene med heimflyttinga og den tidlegare sementstøv-fadesen. Det einaste smått uventa var grunngjevinga. Eg tillèt meg å sitere såpass fordi meldinga ikkje var privat, men vart send som saksdokument internt i forsikringsselskapet, signert av prosjektleiinga deira for byggjearbeidet:

For punktet om dekking av kostnad til egen rømningsstige for perioden fra innflytting og til at permanent rømningsstige var montert, mener vi ikke skal refunderes.
Dette var et innkjøp dere har gjort uten nærmere avklaringer. Ved rømning i denne perioden så var den helt lik det som var tilfelle før brannskaden og lik den som i dag er for alle de øvrige rekkehus leiligheter i Risvollan BL.

Fyrst, jf. fyrste setninga: Her vert det fortalt at vi skaffa oss vindaugsbrannstige i påvente av permanent montert stige (i balkongrekkjeendane). Det er feil. Dette handla ikkje om dei framtidige brannstigane (som ikkje fanst før brannen heller), men om at Tryg hadde vore uberekneleg med vilkåra sine. Hadde stigane vore der, måtte vi same kva hatt vengar for å få oss dit eller nokon annan stad frå vår einsame balkong.

Hopp i bålet

Men så var det den siste setninga, som var ei gjentaking av svaret frå 2. oktober over. Tryg seier at denne einsame balkongen, fotografert 1. oktober 2015:

er ved rømming heilt lik ei balkongrekkje der ein kan hoppe over gelenderet og få seg over til naboen, som på dette biletet 35 timar etter brannen (vi har dessverre ikkje bilete av den uskadde balkongrekkja før brannen):

Her er til jamføring den nye — om enn ikkje finpussa — balkongrekkja med sidevegs rømming, fotografert same dag som ho var på plass, 7. oktober 2015:

Den viktigaste skilnaden i dag (ferdig balkongrekkje) frå slik det var før brannen, og frå slik det er elles i burettslaget, er materialtype og at det no er port mellom balkongane — desse er enno ikkje monterte på det siste biletet. Låshendelen på portane sit elles så hardt fast at ein treng bortimot hammar for å opne dei, og det kan vere kjappare å berre hoppe over gelenderet (no: porten), slik som før.

Prosjektleiinga skreiv på vegner av Tryg den 2. desember 2015 at ved rømming var det allereie den 2. oktober heilt likt med slik det var før brannen. Det var jo ikkje sant, og både forsikringsselskapets folk og vi sjølve visste at det ikkje var sant.

Men nettopp denne gjentakinga den 2. desember av svaret frå den 2. oktober er grunnen til at det er interessant å blogge om det.

Så kom løyvet

Vi fekk lese ei merkeleg situasjonsskildring 2. oktober.

Men den 7. oktober var altså heile balkongrekkja på plass, berre utan dei siste detaljane. Dermed kunne prosjektet den 9. oktober søkje kommunen om mellombels bruksløve, det les vi i bunken med saksdokument som vi har fått sjå i ettertid. Søknaden den 9. oktober femnde om fire adresser, inkludert vår adresse. Dette var ei veke etter at vi hadde flytta heim etter press frå forsikringshald. Søknaden vart innvilga av Trondheim kommune 23. oktober med tilvising til den byggtekniske situasjonsrapporten i søknaden frå 9. oktober. Omstenda i den situasjonsrapporten var ikkje oppfylte på flyttetidspunktet 3. oktober.

Vi har spurt ansvarleg søkjar om kva slags løyve eller dispensasjon som fanst for vår adresse før den 23. oktober. Svaret frå ansvarleg søkjar er at det vart «innvilget midlertidig brukstillatelse 23.oktober 2015». Det svaret vart elles sendt i kopi til rett instans i Tryg (prosjektleiinga), som ikkje har kommentert det.

Ansvarleg søkjar la til at vedkomande ikkje har oversikt over når folk flyttar inn eller eventuell grunngjeving for dette. Som nemnt over, var grunngjevinga frå Trygs kant i vårt tilfelle (men berre etter at dei ombestemte seg 30. september) at «det er adkomst» og at dette gjeld «uavhengi[g] av» føreskriven rømmingsveg, og (2. oktober og 2. desember) at ved rømming var den frittståande balkongen ekvivalent med balkongrekkje.

Oppsummering

Lat oss oppsummere dei fire hovudpunkta:

Fyrst måtte det ventast til flyttedato med å sjå om dei førehandsvarsla flyttevilkåra var oppfylte. Dermed måtte det avgjerast etter flyttetidspunktet om det skulle verte flytting eller ikkje. Dette er i hovudsak dekt av ein bloggpost frå slutten av september.

Då vilkåra ikkje var oppfylte på planlagd flyttedato, vart vilkåra omgjorde, slik at det som tidlegare hadde uferdig-stempel, no i staden fekk ferdig-stempel. Vilkåra om rømmingsveg galdt ikkje lenger, og vi skulle flytte inn «uavhengi[g] av dette».

To dagar seinare vart det servert ukorrekte opplysningar om noko så prosaisk som balkongar. Dette vart gjenteke to månader seinare.

Og for det fjerde vart det ved å trekkje nokre lovnader lagt press på oss for å flytte heim ei veke før det vart søkt om mellombels bruksløyve, og medan omstenda for situasjonsrapporten i den framtidige søknaden enno ikkje var til stades. Dette sjølvsagt med atterhald om at vi har fått korrekte opplysningar frå ansvarleg søkjar om manglande dispensasjon og mellombels bruksløyve.

I neste bloggpost skal vi sjå på arbeidet med kjøkengolvet og nokre sider av den saka som ikkje er omtalte frå før. Der skal vi også sjå på kva som skjedde då Tryg sentralt las bloggposten om det i november.

– – –

Tidlegare bloggpostar om brannen:
1. Då brannen kom – 2. Den andre dagen utan heim – 3. Ryddedagar – 4. Oppdateringar etter brannen – 5. På plass i eksilet – 6. Reparasjonar tek tid – 7. Nei, vi har ikkje flytta heim – 8. Nedteljing på overtid – 9. Vi har flytta heim – 10. Støv kan ikkje flyge oppover – 11. Eitt år sidan brannen – 12. Eit hjartesukk om mysteriet med framandfolk i kjellaren – 13. Om forsikringsselskapet og då kjøkenet skulle kjøpast

Oppdatert 30.3.2016 og 1.5.2016: Har endra ordvalet på nokre stader som handlar meir direkte om Trygs representasjon gjennom prosjektleiinga.

Read Full Post »

Om forsikringsselskapet og då kjøkenet skulle kjøpast

Etter brannen vart mykje snudd oppned, særleg dei fyrste vekene. Deretter kom det ti månader lange eksiltilværet. Men noko av det mest slitsame var å kommunisere med det forsikringsselskapet som hadde forsikra bygningsmassen, og som såleis finansierte kjøkenet vårt og eksiltilværet i reparasjonstida. Det er særleg tre saker vi tenkjer på då: kjøkeninnkjøp med forviklingar, omstenda rundt tilbakeflyttinga i månadsskiftet september/oktober, og kjøkengolv med nedstøypte golvlister der vi i realiteten ikkje fekk reklamere. Innbuforsikringa skal eg ikkje ta føre meg her, og vi har då også berre gode røynsler med dei.

Dette er den fyrste av tre planlagde bloggpostar om rolla til forsikringsselskapet i det som skjedde etter brannen, med eit særleg sideblikk til korleis det har vore å kommunisere med dei. I dagens bloggpost skal eg fortelje om kjøkeninnkjøpet, som i ettertid er meir komisk enn slitsamt å sjå tilbake på.

Forsikringsselskapet

Grunnen til at denne og dei neste bloggpostane har late vente på seg, i staden for at oppdateringane har kome undervegs, er at vi har følt oss avhengige av velvilje frå forsikringsselskapet, og trudde også vi hadde ein dialog med dei. Desse omsyna ser ikkje lenger ut til å vere relevante, ettersom vi må ha overtolka den merksemda som sentralt hald gav oss etter bloggposten Støv kan ikkje flyge oppover. Den merksemda er ikkje tidlegare omtalt her på bloggen, men eg kjem tilbake til saka i den tredje bloggposten i serien.

Eg har nemnt forsikringsselskapet før, men ikkje namnet. Det dreier seg om Tryg Forsikring.

Bakgrunn Tryg Forsikring hadde forsikra bygningsmassen i Risvollan Borettslag, og finansierte reparasjonane etter brannen. For oss finansierte dei også bortebuinga og kjøkenet som måtte erstattast.

Eg vil i denne samanhengen presisere at med ordet «forsikringsselskapet» har eg i hovudsak (men ikkje alltid) sikta til den lokale prosjektleiinga deira, som var kontaktpunkt for oss som vart råka av brannen. Prosjektleiinga hadde ein ekstern tilknytnad, men var direkte engasjert av Tryg, er gjennomgåande omtalt som representant for Tryg, og handla på vegner av Tryg. For alle praktiske føremål var dette altså Tryg Forsikring, og eg legg meg ikkje opp i den interne organiseringa deira, men omtaler Tryg som hovudregel under eitt. Slik vert det også i denne og dei komande bloggpostane.

Ein forsmak

Ein forsmak på korleis prosessen framover skulle verte, fekk vi i februar 2015. Då nemnde vi for Tryg at på eit bestemt rom som tidlegare hadde vore fritt for røyklukt, lukta det no sur, innestengd røyk. Men vi ville gjerne ta dette direkte med luktsaneringsfolka, fortalde vi.

Dette hadde å gjere både med det vi hadde observert rundt det at lukta kom, og med kva som fanst av eigendelar på det rommet. Det kunne også vere at luktkjelda var ein heilt annan stad, og dette ville det vere lettare å identifisere på eit seinare tidspunkt. Grunnen til at vi nemnde det for Tryg, var at vi trong å spørje om vi kunne ta dette direkte med saneringsfirmaet, eller om det måtte gå via forsikringsselskapet. Vi fekk svar om å ta direkte kontakt med saneringsfirmaet.

Før vi visste ordet av det, hadde Tryg likevel bestilt ei ekstra luktsanering av rommet. Då vi var innom seinare på dag, hadde luktfolka allereie vore der (vi har vore, og er framleis, fulle av lovord om saneringsfolka for alle dei måtane dei har hjelpt oss på gjennom eit heilt år). Ettersom luktkjelda etter alt å døme var ein annan stad, resulterte dette berre i at det dunsta «godlukt» frå luktsaneringa i månadsvis etterpå. Mellom anna hang bunaden min på det rommet.

Kjøkeninnkjøpet

Eg har vore litt innom dette tidlegare, men litt spreitt (21.6.2015 og 10.11.2015), så her kjem det meir systematisk. Som nemnt er dette i dag — med unntak av avslutninga — meir komisk enn slitsamt å sjå tilbake på. Det låg nok mykje godvilje bak det som skjedde, i alle fall ein del av det. Dette er likevel mykje ei historie om det vi må kunne oppsummere som langvarig hastverk.

Etter brannen hadde Trygs folk eit velsigna optimistisk tidsperspektiv på heimflyttinga, vi følte oss godt ivaretekne, og fekk beskjed den 13. januar 2015 om å gå på byen og finne oss ei ny kjøkeninnreiing som kunne erstatte den som ikkje overlevde røyk, sot og sløkkjevatn. Kona spurde om det var spesielle leverandørar vi skulle halde oss til, men det var det ikkje.

Så vi tok mål av det gamle kjøkenet vårt medan den skadde innreiinga framleis var der, laga ei skisse, skaffa oss oversikt over kjøkenleverandørane i byen, fann noko vi ville ha, hadde møte med leverandøren, leverte skissa til dei, og fekk kjøkenet teikna. Materialtypen frå den gamle innreiinga var ikkje lenger å få, men elles vart det som før, med den same skap- og skuffeinndelinga som tidlegare, berre med justeringar for slikt som ikkje lenger fanst.

Men det vi fekk vite i januar, var visst litt upresist. Slikt kan jo skje. Den 17. februar fekk vi beskjed om å bruke éin bestemt annan (og dyrare) leverandør enn der vi hadde vore, og no hasta det veldig. Denne delen av prosessen måtte vere ferdig i løpet av ei veke. Vi spurde om denne andre leverandøren var obligatorisk, for vi hadde jo allereie funne eit kjøken. Vi fekk ikkje svar. Vi spurde fleire gonger, men forstår sjølvsagt at det er lett å forsvinne i slike bunkar som det var snakk om her.

Men no starta prosessen på nytt: Vi skisserte kjøkenet slik vi ville ha det, med dei aktuelle måla, fekk oss eit møte med den godkjende leverandøren, og fann oss noko som såg ut omtrent som gamlekjøkenet. Og plutseleg, oppdaga vi, sat Tryg med eit tilbod på kjøkenet vårt, allereie før vi sjølve hadde sett eit einaste utkast. Her snakkar vi sanneleg om effektiv kontakt mellom leverandør og forsikring.

Ei veke seinare, etter purring, fekk vi svar om at nei, naboane våre har vorte varsla om også ein annan namngjeven kjøkenleverandør som var budd på å hjelpe. Visse andre spørsmål venta vi framleis svar på, m.a. detaljspørsmålet om akkurat desse leverandørane var obligatoriske, og noko golvinformasjon. For golvet på kjøkenet måtte skiftast (vasskade og røyklukt og meir til). Men ting drog ut, og så vart det påske.

Så med hastverk vart bestillinga levert i april, etter påske, hjå den leverandøren som vi fekk namn på 17. februar. Mot slutten av månaden kunne leverandørens utsende mann dermed kome heim til oss og måle opp på millimeteren det som trong slik presisjon. Det vart rettnok litt usikkert, sidan kjøkenveggene framleis var uavklarte.

Omsider den 20. mai fekk vi, etter noko purring, informasjon om standardløysing på kjøkengolv, og kven som skulle vere leverandør der. Dermed kunne vi byrje å setje oss inn i ulike løysingar. Dette var likevel i ein nauta hektisk periode på jobb for oss begge med svært lange arbeidsdagar, og den bestemte leverandøren var ein leverandør for proffmarknaden med snevre opningstider. Dessutan var naudsynt veggarbeid og sånt enno ikkje utført. Slik vi har forstått det, hang dette m.a. saman med at handverkararbeidet hjå oss var sånt som skulle takast sånn innimellom. Etter kvart bestemte vi oss for golvbelegg heller enn standardløysinga parkett.

Lagerperioden

Tidleg på morgonen 3. juni fekk vi telefon frå kjøkenleverandøren om at kjøkeninnreiinga var på veg inn i bilen og straks på veg til heimeadressa vår på Risvollan. Stopp! var svaret vårt. For det fyrste budde vi ikkje heime, og for det andre var korkje vegger, vindauge eller golv på plass. Dette måtte på plass før kjøkeninnreiinga kunne monterast. Det lukta dessutan framleis brent. Nei, dei kunne heller ikkje lagre innreiinga på golvet der, for golvet skulle skiftast.

Men ettersom det då heile tida hadde hasta sånn med alt (men ikkje med å svare på spørsmåla våre), slik at Tryg hadde pressa på for å få ei tidleg bestilling på kjøkeninnreiinga (men ikkje for å klargjere kjøkenet for montering av denne), så var altså kjøkeninnreiinga no klar til levering, og dermed byrja det å gå lagerleige. Hadde det ikkje hasta for Tryg før, så kan du vedde på at det byrja å haste no. Den 4. juni ville dei at vi skulle bestemme oss for golvbelegg på dagen, og kjøkenet måtte monterast før noko av det andre som måtte på plass fyrst, var gjort. Dei gav seg heldigvis på dette.

Og dei nye vareprøvene på golvbelegg som vi skulle få, lét framleis vente på seg, men vi orienterte oss likevel, og i mellomtida skjedde framleis ingenting av det som skulle skje jamvel før golvarbeidet kunne ta til.

Den 15. juni kom dei nye vareprøvene på golvbelegg, vi fekk dei overleverte via Trygs folk inne på det ribba kjøkenet vårt, slitne etter ein så langt seks månader lang unntakstilstand som evakuerte. På dette møtet kom det fort fram at Tryg framleis ville leggje golvet og montere kjøkenet straks, før vegger, vindauge og kjelder til svilukt var under kontroll. Tryg ville også at vi skulle bestemme oss for golvbelegg frå vareprøvene der og då. «Vi kan ikkje bestemme oss på fem minutt,» sa vi. «Å, kvifor ikkje?» var spørsmålet tilbake. «Fordi dette er heimen vår, og vi skal bu her i mange år,» svarte vi. Vi hadde etterlyst golvinformasjon sidan mars. Vi hadde likevel gjort litt forarbeid, og neste kveld hadde vi bestemt oss. Det var viktig at vi valde lagervare, for no hasta dette veldig.

Heldigvis verka målarfirmaet (golvleggjarfolket) profesjonelt, og kunne forsikre oss då vi var innom i eit ærend, om at ting måtte jo skje i rett rekkjefylgje.

Etter m.a. veggarbeid og utskifting av dei svidne vindauga vart golvet skifta endå ein månad seinare, 14. juli og utover. Då var arbeidet framskunda med ei veke fordi vi hadde tenkt oss på ferie.

Ein dryg månad etter dette igjen, 24. august og nesten ni månader etter brannen, kom den nye kjøkeninnreiinga overrumplande heim til oss utan at vi visste det. Dette er tidlegare omtalt i bloggposten om golvarbeidet, Støv kan ikkje flyge oppover, og vi kjem kort tilbake til det i ein seinare bloggpost.

Men i mellomtida skal vi i neste bloggpost m.a. sjå på korleis Tryg sende oss heim under skiftande vilkår. Dette vil verte ei utdjuping av det som allereie er behandla i dei to bloggpostane Nedteljing på overtid og Vi har flytta heim, i tillegg til slikt som har skjedd i ettertid.

– – –

Tidlegare bloggpostar om brannen:
1. Då brannen kom – 2. Den andre dagen utan heim – 3. Ryddedagar – 4. Oppdateringar etter brannen – 5. På plass i eksilet – 6. Reparasjonar tek tid – 7. Nei, vi har ikkje flytta heim – 8. Nedteljing på overtid – 9. Vi har flytta heim – 10. Støv kan ikkje flyge oppover – 11. Eitt år sidan brannen – 12. Eit hjartesukk om mysteriet med framandfolk i kjellaren

Read Full Post »

Offentleg SMS-spam

Eg har mobiltelefon, men ikkje fordi eg vil vere umiddelbart tilgjengeleg for alle som har eitt eller anna på hjartet. Som døme kan eg nemne at for ei tid sidan fekk eg SMS frå Trondheim parkering med melding om at appen deira hadde kome i ny versjon. Eg har hundrevis av appar. Eg vil ikkje ha SMS kvar gong det kjem ei oppdatering.

Når eg får slike ubedne tekstmeldingar, særleg frå gjengangaren kabelselskapet Get (som ikkje lèt folk reservere seg enkelt, og som sender SMS-spam trass i registrert reservasjon), har eg byrja å be om mobilnummeret til dei som er ansvarlege for utsendinga, slik at eg kan sende dei ein SMS når eg har noko på hjartet som eg synest er viktig. Eg bruker ikkje å få mobilnummeret. Forstå det den som kan.

Det offentlege

Også det offentlege har kasta seg på denne bylgja. Den 9. september i fjor, nokre dagar før valdagen, kom denne tekstmeldinga på bokmål akkurat kl. 19:00, også kjent som «hysj, no byrjar Dagsrevyen»-klokkeslettet:

Eg hadde aldri gjeve nokon noko samtykke til å sende sånt til mobilen min. Dilemmaet som melde seg, kan kanskje oppfattast humoristisk, men det inneheld eit alvorleg element: På den eine sida er eg for demokrati, men på den andre sida vil eg ikkje støtte spammarar. Hadde det ikkje vore for at eg spurde spammaren om kva dette var for noko, så kunne denne meldinga ha fått utilsikta konsekvensar for stemmegjevinga her i huset.

Men eg spurde, altså, og spammaren viste seg å vere Kommunal- og moderniseringsdepartementet. SMS-en var del av eit forskingsprosjekt, og ein byråkrat i departementet kunne mellom anna fortelje dette på e-post:

Valstyresmaktene vil med prosjektet kunne få meir sikker kunnskap om visse måtar å informere veljarane på har noko å seie for valdeltakinga. […] Telefonnummeret ditt er henta frå offentlege register. […] Samtykke før valet ville gitt mindre truverdige resultat.

Så dei skulle altså forske på effekten av samtykkefri SMS-spam. Dette var eit dårleg teikn. På bakgrunn av desse opplysningane forstod eg metoden for datainnsamlinga i prosjektet, men eg forstod også framtidsutsiktene: Har du mobil, skal vi sende deg tekstmeldingar om valet anten du vil eller ikkje.

Men framtida skal verte verre enn som så.

Vilkåra for digital postkasse

No i mars fekk ein eg e-post frå Difi (Direktoratet for forvaltning og IKT), den same instansen som står bak den offentlege innloggingsløysinga MinID. Eg har registrert e-postadresse og telefonnummer der, opphavleg var det vel for å kunne bruke miside.noreg.no (Wikipedia). Difi fortel at eg må skaffe meg digital postkasse, for no skal det offentlege byrje å kommunisere med folket primært på elektronisk vis fordi dette er billigare enn papirpost.

Så eg klikka meg inn på den informasjonen som eg kunne finne, og fann mellom anna dette:

Når det offentlege sender ei melding via digital postkasse, kjem det e-post og SMS om det. Det offentlege vil også sende andre påminningar via e-post og SMS, mellom anna meldingar om snømoking, lækjaravtale eller at det er eitt og eit halvt år sidan sist du oppdaterte kontaktinformasjonen.

Det går an å reservere seg mot digital post frå stat, fylkeskommune og kommune. Då vil alt kome på papir. No har eg ikkje noko imot å kommunisere elektronisk, men så fann eg vilkåra for reservasjon. Dersom ein reserverer seg mot «kommunikasjon på nett» med det offentlege, som det heiter, så vil dette skje (lenkje):

Dersom du reserverer deg, vil reservasjonen gjelde

• enkeltvedtak
• forhåndsvarsel etter forvaltningsloven § 16
• meldinger som har betydning for din rettsstilling eller for behandlingen av saken
• meldinger som det av andre grunner er av særlig betydning å sikre at du mottar

Du vil fremdeles få servicemeldinger, informasjon og liknende på SMS eller e-post, for eksempel påminning om legeavtale og varsel om stenging av vann, eller brev digitalt som ikke faller inn under punktene over.

Det offentlege har altså tenkt å spamme mobilen min med tekstmeldingar kvar gong dei har noko på hjartet, anten eg reserverer meg eller ikkje? Kunne dette stemme? Det er greitt nok å få ein e-post av og til (med det atterhaldet at ein aldri veit kor mykje dette vert misbrukt av instansar som fyrst har fått kloa i adressa mi), men SMS er ei svært invaderande kommunikasjonsform. Den som sender ein SMS, inviterer seg sjølv heim i sofaen min og ber om mi umiddelbare merksemd. Eg vil ikkje ha éin slik eigeninvitert gjest, og eg vil i alle fall ikkje ha hundre.

SMS-gissel

Dette måtte undersøkjast nærare. Premissane var altså at når det offentlege sender noko til digital postkasse, men også elles når dei har eitt eller anna på hjartet, så kjem det ein SMS til meg. Så eg sende ein e-post til Difi og spurde:

Er det mogeleg å reservere seg isolert mot varsel på SMS, sånn at varsel om meldingar kjem berre på e-post?

Svaret var nei.

Det vil seie, ein kan reservere seg selektivt mot SMS-spam ved å slette mobilnummeret sitt frå kontaktregisteret i MinID-profilen på Dine kontaktopplysningar, altså det som elles er omtalt som ID-porten. Framgangsmåten er, her sitert frå e-posten eg fekk frå dei (det er altså framleis mogeleg å kommunisere elektronisk med det offentlege utan SMS):

• Klikk på «slett» bak mobilnummer
• Tast inn korrekt e-post
• Klikk på lagre

Då melde det seg eit nytt spørsmål: Dersom ein slettar mobilnummeret sitt frå kontaktregisteret, vil det føre til at ein ikkje lenger kan få tilsendt eingongskode på SMS når ein skal logge inn med MinID?

Svaret var at dette stemmer.

Dette er altså alt eller inkje. Har det offentlege telefonnummeret ditt, så vert det SMS-spam. Og vil du ikkje ha SMS-spam, så skal du sanneleg ikkje få logge inn med MinID når du skal sjekke skatten.

Helsekontaktopplysningar

I mellomtida hadde eg oppdaga at det endeleg hadde vorte mogeleg å logge på helsenorge.no også for oss som berre har BankID på mobil. Ein er litt sårbar når ein ikkje har flust med alternative innloggingsmetodar (jf. dilemmaet over med å fjerne mobilnummeret sitt). På helsenorge.no fungerer nemleg ikkje MinID. Men i alle fall, eg logga inn, sjekka kjernejournalen min og sånne ting, og der fann eg sanneleg både e-postadresse og mobilnummer (innsanka via Difi/MinID), saman med denne teksten:

Vær oppmerksom på at mange behandlere fortsatt benytter kontaktopplysninger de har lagret lokalt. Hvis du endrer dine kontaktopplysninger her, bør du også kontakte behandlere som du ønsker skal komme i kontakt med deg, for eksempel sykehus og fastlegen din.

Det er viktig å ha korrekte kontaktopplysningar i helsesamanheng. Av og til kan det stå om livet, sjølv om eg håper at eg aldri vil hamne i den situasjonen. Og kontaktopplysningane, står det, kan endrast via digitalt kontaktregister, også kjent som ID-porten. Hm, vent litt. ID-porten og denne nettadressa hadde eg jo sett berre nokre minutt tidlegare. Men i all verda.

Neste spørsmålet gjekk dermed fort av garde til Difi:

Eg ynskjer altså å reservere meg selektivt mot den invaderande kommunikasjonsforma som det er når alle som har noko på hjartet, vil sende meg SMS. SMS krev umiddelbar merksemd, og er ikkje ei allmenn postkasse. Eg forstår at for å reservere meg selektivt mot slike SMS-ar må eg slette mobilnummeret mitt frå brukerprofil.difi.no.

Dette vil då føre til at eg ikkje lenger kan få MinID-eingongspassord på SMS.

Vil det også føre til at helsepersonell ikkje lenger vil finne mobilnummeret mitt i kjernejournalen (helsenorge.no)?

Og svaret var: Ja. (Svaret var eigentleg lengre, men eg oppsummerer det med «ja».)

Det er dårleg gjort, det. Det er veldig dårleg gjort å kople innloggingstenester og potensielt livsviktig helsekontaktinformasjon med eit samtykke til SMS-spam. Skal ein kunne kontaktast av helsevesenet, må ein samstundes samtykkje til SMS-varsel om vegarbeid.

Kva gjer vi?

Hadde dette vore marknadsføring frå næringslivet, ville vi hatt Marknadsføringslova § 15 til å hjelpe oss. Men her er det altså nokre glupingar i det offentlege som har bestemt at det å ha registrert mobilnummeret sitt som innloggingsinformasjon er ein invitasjon til å sende hastemeldingar på SMS kvar gong ein eller annan i kommunen, fylkeskommunen eller staten har noko på hjartet.

Det kunne ha vore så enkelt å la folk få bestemme sjølve kva for nokre kanalar dei vil la det offentlege nå ein på, og det kunne ha vore så enkelt å halde innloggingsportal og helsekontaktopplysningar åtskilde frå slike utsendingslister. Men nei då.

Nokre dagar tidlegare hadde Judith fått SMS frå Trondheim renholdsverk klokka 7 på sundagsmorgonen fordi dei gjerne ville informere om at dei skulle hente spesialavfall nokre dagar seinare. Då bad eg henne om å blogge om det. Så skjedde dette i mellomtida. No har ho blogga. Les bloggposten hennar her. Les bloggposten hennar! Gjer det! Der fortel ho også om vår kontakt med kabelselskapet Get, og dessutan mange andre ting som vedkjem nettopp denne konkrete saka som eg har blogga om her. Nemnde eg at du skal lese bloggposten hennar?

Vil du ha eit samfunn der ein offentleg byråkrat plutseleg og ubeden troppar opp på kjøkenet eller stova eller soveromet når som helst, dag som natt, for å seie ifrå om at «vi, det offentlege, har noko som er så viktig å seie at vi må avbryte deg her og no: det vert henting av spesialavfall i overimorgon»?

Korleis kan vi få stoppa denne galskapen?

(Ja, og så må du lese Judiths bloggpost.)

Read Full Post »